3 landen, 3 culturen in 24 uur 🇧🇷🇵🇹🇲🇦 En meer!

1 maart 2019 - Marrakesh, Marokko

Goedenavond, dan wel morgen!

Wat een dagen dit zeg, ik kan niet anders zeggen!

Lunchen in Rio, dineren aan boord, ontbijten in hartje Lissabon, en opnieuw dineren in Casablanca. Het leven van een reiziger zullen we maar zeggen, en eerlijk... het heeft wel wat! 🇧🇷🇵🇹🇲🇦

Ik neem jullie eerst mee naar mijn vlucht.

Kort gezegd: Dikke prima. Ik zou TAP Portugal aan iedereen kunnen aanraden en ze zijn dan ook niet voor niets lid van het Star Alliance team.

Ondanks dat het vliegtuig op een stoel na ramvol zat, was de service dik in orde!

Op een stoel na? Ja, want precies de stoel naast mij, op de laatste rij, waar 2 stoelen zijn naast het raam, was vrij 😇

Ook geoefend met mijn Portugees, want mijn favorietje “Bohemian Rhapsody” was aan boord enkel in het Portugees te bekijken. Gelukkig was mijn andere favorietje “The Big Bang Theory” dan weer wel in het Engels (met Portugese ondertiteling).

Ik had zelf wel wat wrapjes en salades ingeslagen want vliegtuigvoedsel gaat mijn maag niet beter van functioneren...

Wel stiekem de broodjes meegepikt hihi.

Tot zo ver, niets te klagen! Maar eenmaal in Lissabon...

Kijk, ik heb het niet zo op wachten, en na een 10 uur durende vlucht nog dik 3 kwartier in het vliegtuig moeten wachten tot de bussen arriveren, om vervolgens een half uur lang een toeristische route langs ieder model TAP toestel te krijgen (vind ik dan stiekem wel weer interessant) met diezelfde bussen en daarna weer dik 3 kwartier in de rij te staan voor de paspoortcontrole, en dit alles tussen 5:00 en 7:00 ‘s morgens zonder echt slaap...

Wat een rijen bij de douane in Lissabon!

Het deed me niks, van buiten...

Keep smiling is het device!

Gezien de nog steeds asociaal vroege tijd besloot ik eerst een koffietje te scoren alvorens toch het centrum in te gaan voor een ontbijtje! Je bent reiziger of je bent het niet!

Even selfie

Een goede wandeling en goed ontbijtje, en dit alles met een zonnetje dat me vergezelde, lang geen gekke zondagochtend dacht ik zo!

Een ding weet ik zeker, Lissabon kom ik snel terug, wat een leuke stad zeg!

Terug op de luchthaven de standaard rituelen volmaakt: koffietje scoren, horloges kijken en wat schrijven.

Tijd om te boarden, heel wat anders ineens weer natuurlijk, van jumbojet A330 naar cityhopper Embraer, TAP heeft het allemaal een ook hier aan boord gewoon een lekkere wrap en een drankje, ook al duurde de vlucht krap een uurtje!

De aanvliegroute was opmerkelijk. Steeds opnieuw bochten naar richtingen waar ik dan weer echt niks wat leek op een luchthaven zag, terwijl de hoogte toch enigszins problematisch begon te worden voor mijn gevoel. Je moet maar vertrouwen op mens en machine wanneer je enkel weilanden ziet en je je goed moet realiseren dat dit Marokko is met een Portugese maatschappij en geen Amsterdam met Turkse maatschappij.

Uiteindelijk komt het ook altijd goed. Veilig en wel in het magische Marokko. Eerste indruk met name magisch streng, want die paspoort en bagage controle, daar nemen ze eens goed de tijd voor! Ik heb het voor mijn stempeltje nummertje zoveel wel over :)

Wachtende in de rij overheerste vooral een onwerkelijk gevoel, stond ik daar nu echt ineens weer in Marokko? Ja, gezien al de Arabische teksten is dit overduidelijk geen Zuid-Amerika meer, maar de tijd vliegt (en ikzelf nog meer zo mogelijk)!

Goed, na het stempeltje en het dan weer wel snel verkrijgen van mijn bagage (kan ook niet anders met zoveel wachttijd daarvoor) op naar het centrum van Casablanca, of beter gezegd de haven.

Hoe kom je daar? Daarvoor heb je de informatiebalie. Ik kom daar aan met mijn beste Frans (eeuwig dankbaar voor het foeteren op me tijdens de lessen mevr. Chaussy) om te vragen wat het beste is, met als antwoord de trein, die komt direct bij de haven. Nou, merci monsieur, op naar de tweede vraag, namelijk welke trein ik dan moet nemen, met als antwoord kijk op de borden. Nou, ga eens mee in mijn gedachtegang, als ik kijk op de volgende borden...

Ja, juist, ik kijk wel op de borden...

Merci monsieur...

Het scheelt dat, zover mijn Arabisch rijkt, alles hetzelfde is, en ik dus altijd goed ga, aangezien de haven, volgens de formidabele app “Maps.me” (zonder dollen), de laatste halte is. Met hulp van de behulpzame mensen in de trein kom ik op bestemming!

Het hotelletje voor deze nacht ligt centraal en dichtbij het station. De weg erheen is door smalle straatjes, waar je direct in het leven hier duikt, ondanks dat deze stad nog enigszins Westers is (gelukkig maar, dat helpt me de cultuurshock (waar ik van hou stiekem) te overleven).

Op weg naar de moskee, langs diverse scholen, winkeltjes en pleintjes

Je ziet de mensen op straat, de huisjes met oude vrouwtjes en op het plein jongetjes voetballen, waarvan er eentje hard roept “GOALLLLLLLL HAKIM ZIYECH”, herkenbaarheid direct.

Het hotel is netjes, heel leuk, en toch wel typisch Marokkaans.

Wat eten, wat rondwandelen, cultuur snuiven en dan het bedje in na een lekkere douche! Oh nee, toch weer koud...

De dag erna vroeg op, want voor mijn treinreisje naar Marrakech wilde ik de Hassan II Moskee bezoeken, een immens staaltje Islam cultuur, met architectonische precisie in elkaar gezet. Daarbij is het een van de weinige moskeeën in Marokko die je daadwerkelijk kan binnentreden, dat laat ik niet aan me voorbij gaan!

Ik wilde zodoende om 7:00 uur ontbijten, om zo op tijd die kant op te kunnen. Het ontbijt was van 7:00 tot 11:00 dus geen probleem dacht ik, maar blijkbaar komen er maar weinig gasten op dergelijke tijdstippen ontbijten, want eenmaal beneden was er nog niks klaar...

“Meneer, het is nog donker buiten”

Ja, dus? Het is voor mij ook weer even wennen ja, na Zuid-Amerika, waar om 5:00 uur al de eerste zonnestralen verschijnen, maar wat zegt dat over het ontbijt?

7:30 uur zou het gereed zijn, nou ja, deal dan maar. Wat ik toen kreeg was dikke prima! Goede bodem voor weer een druk dagje!

Het wandeltochtje naar de moskee bracht me weer door de smalle straatjes en parkjes, langs talloze cafeetjes en kleine winkeltjes, met vele moeders die hun kindertjes naar school brachten. Veel vrolijke, lieve mensen op de vroege ochtend, het deed me goed!

Eenmaal bij de grotere weg vroeg ik me af welke kant ik ook alweer op moest...

Niet te missen natuurlijk!

Eenmaal daar was ik zwaar onder de indruk van deze wonderschone en vooral grootse moskee, direct aan de woeste golven van de Atlantisch oceaan, met een waanzinnig plein als toegangspoort.

Een plaatje

Wat foto’s nemend kwam ik een Frans meisje tegen, wat mee gepraat, en uiteindelijk samen de moskee van binnen bekeken met een gids, en een hele groep Nederlanders. Leuke mensen maar sommige hebben hun hersenen ergens goed verstopt...

Na het betreden van de enorme gebedsruimte van de mannen (want ja, alles gescheiden natuurlijk) van deze 20.000 vierkante meter tellende moskee met een capaciteit 25.000 mensen (het aantal dat op de vrijdagen zeker behaald wordt) op de sokken gingen we naar beneden, de wasruimte. De schoentjes mochten weer aan, maar kom op stelletje Hollandse kaaskoppen, niet op het tapijt waar men op bidt...

Wat ik mooi vind aan deze, en moskeeën in het algemeen, ze zijn mooi, imposant, met pracht en praal, maar toch ingetogen. Katholieke kerken zijn ook indrukwekkend, maar ik voel me daar niet zo in thuis, het is me een beetje too much.

Vol teksten en praal, maar toch ingetogen

Na de tour snel wat social media uitwisselen met Cloë, het Franse meisje dat overigens in Montréal in Canada leeft, met als Laurent, mijn Canadeze vriend, toeval bestaat niet maar dit komt dichtbij.

Snel terug naar het hotel, backpack oppikken, even relaxen op het dakterras en door naar het station! Een kort ritje naar het centrale station, waarvandaan de treinen het hele land doorreizen, met de typische naam “Casa Voyageurs” (Station Reizigers).

Het is een systeem wat goed in elkaar zit en duidelijk te begrijpen is.

Even een kopje koffie scoren en yallah! Het vamos van Marokko zeg maar.

Koffie is hier een goede deal overigens, je betaalt nog geen €1,50 voor een goede kop, en je krijgt er altijd een flesje water bij! Wordt wellicht pijnlijk hoeveel water ik daarlijk over hou...

Tot noch toe had ik enkel 2e klas gereist maar de lange rit van Casablanca Casa Voyageurs naar Marrakech koos ik voor een gegarandeerde zitplek, dus 1e klas. Aparte cabines van 6 personen en ruime stoelen maken het reizen zo heel relax, en nog steeds veel beter te betalen dan de Nederlandse treinen... 150 Dirham, zo’n €15,- voor 3 en een half uur treinen met luxe!

Leuk details, de wc’s zijn letterlijk gaten naar buiten, en buiten de cabines is het toegestaan te roken aan boord.

Eenmaal in Marrakech een krakkemikkige taxi maar de Medina aan het welbekende Jemaa El Fna plein, vanwaar ik door de smalle straatjes vol winkeltjes, marktjes, ga maar door, mijn weg naar mijn riad moet vinden, met succes! Een hele opgave met de vele mensen en met name de rondscheurende scooters en motortjes!

Opnieuw de medina inlopend na het afdroppen van wat spulletjes direct hele gesprekken met de mensen, in een soort mengelmoesje van Engels en Frans. Ik weet nu alles over de Berberfamilie van Youssef, de Sahara en alle gebruiken, mooi meegenomen toch!

Out of Office

Ik voel me direct thuis, want ik weet niet precies waarom, maar ik ben razend geïnteresseerd in de Arabische cultuur en dat is ook de reden dat, toen ik de kans zag, ik dit aan mijn reis heb toegevoegd.

Meegaand in het leven zelfs mierzoete thee en koffie gedronken met een lokale man in het park, hetgeen geserveerd wordt daar!

Koffie geschonken in de parken

Je wandelt van plein naar moskee, en relaxt wat in het park met de langzaam ondergaande Sahara zon, het is een en al genieten. Echter zijn de wandelingen een strijd der leven en dood, want oversteken... Mijn hemel.

Mooi plaatje toch?

Eenmaal terug op het Jemaa El Fna plein aan het begin van de avond weet ik werkelijk niet wat er allemaal gebeurd. Overal muziek, gedans, geschreeuw, getoeter en bovenal mensen die aan je zitten. Ook voor mij, van betrokken worden in een muziekspel, wat zich vervolgde in rol in een schouwspel in het Arabisch waar ik geen idee van had, om daarna een slang op mijn nek geslingerd te krijgen.

Slang om mijn nekkie

Even 500,- Dirham aftikken meneer, je weet wel voor de “good luck and wisdom”. Pardon? 500? Ja meneer, je weet wel, de “special price”. Ik gaf de beste man een rijkelijke 100 Dirham en liep weg, nog steeds rijkelijk veel, maar goed, leuke foto’s, en leeglopen doe ik deze weken toch al.

Wat eten op het plein, goedkoop, lekker en je leert mensen kennen! Dit keer een stel Hongaren, dat hadden we nog niet eerder voorbij zien komen! Gezellig gegeten met allerlei soorten groenten en vlees en heerlijke couscous, en naarmate het donker wordt worden de lichtjes mooier en mooier op dit plein!

Het wordt sneller laat dan je denkt en morgen vroeg dag voor mijn 3-daagse trip door de Sahara richting Mezouga!

Heel benieuwd daarnaar, en jullie lezen snel na de trip hoe het was uiteraard, zie het volgende reisverhaal!

De typische schaduwen van de Sahara nomaden

Goed, dit bovenstaande was allemaal van voor mijn trip. Over de trip zelf ga ik in dit verhaal niet te veel zeggen, maar het was wederom een onvergetelijke ervaring! Lees dus snel door!

Ik ben terug in Marrakech, mijn vlucht vertrekt morgenochtend, en ik zie morgenmiddag dan eindelijk weer mijn lieve vriendin en schoonfamilie!

En mijn eigen familie dan? Oh, die zitten ergens op een piste in Oostenrijk currywurst mit pommes te eten in het zonnetje met een goed glas bier erbij, die hebben het beter bekeken.

Zonder dollen, ook die zie ik snel weer en dan hebben we van beide kanten weer heel heel heel veel om bij te praten! Heel veel zin jullie weer te zien, oprecht! 💋

Ik zeg jullie gedag, maar tot snel, want reizen, dat zal ik blijven doen!

Next stop: Colombia 🇨🇴

Merci beaucoup Maroc 🇲🇦

Yallaaaaah

Pardon?


 


 


 

Foto’s