Op naar de Caribische kust!

29 maart 2019 - Minca, Colombia

Hola amigos!

Wat vliegt de tijd, we zijn alweer halverwege dit avontuur!

Zoals gezegd namen wij zaterdagavond de vlucht van Medellín naar Santa Marta. Niet veel over te zeggen, Avianca is een topmaatschappij en ook het vervoer van de luchthaven Simon Bolivar van Santa Marta maar het centrum was vlot. Een nachtje in een hotelletje aan de boulevard aan de kust, een relax ochtendje in Santa Marta met een fijne lunch vol vis, waarna we een collectivo nemen richting Tayrona Park, of beter gezegd het luxe hostel waar we een nachtje verbleven voordat we de dag erna vroeg het park zullen betreden! 

De busjes, collectivos dus, zijn altijd levendig! Verkopers en bedelaars, alles loopt in en uit de bus! Bushaltes zijn er niet, je houd gewoon een bus aan of schreeuwt “PARE” als je uit de bus wil. Nederlandse bussen zijn in die zin wat saai haha. 

We genieten wat van totale ontspanning in ons hostel, waar je je even in een andere wereld waant, gaan even lekker uitgebreid en goed tafelen en slapen fijn in onze dorm. Dat laatste is wel leuk, want ik heb tientallen dorms gehad ondertussen, maar dit was Nieks eerste keer! Beviel prima! Het helpt natuurlijk direct als er leuk gezelschap is! 

Yuluka hostel bij het Tayrona Park, genieten!

De dag erna was het dan zo ver, Tayrona National Parc! 

Vroeg in een busje die kant op, aan de praat rakende met een Australisch stel en daarna het park in. Wat al snel opvalt is dat dit park totaal anders is dan de ruige jungle die ik veelal heb gezien, dat maakt het direct weer bijzonder! 

In Tayrona Parc kan je heerlijk wandelen door ongerepte natuur, met het geluid van de Caribische zee op de achtergrond. Dan ineens kom je weer op een van de fijne en idyllische strandjes! Kleine restaurantjes en droomstrandjes wisselen zich af met de grotere, maar nog steeds onwerkelijke strandjes, met veel mensen en zodoende gezelligheid. 

Walking in paradise

In die gezelligheid, of eigenlijk al eerder tijdens de wandeling, kwamen we 2 Nederlandse meiden, of vrouwen, wat zeg je over een 27 en 28 jarige, tegen en steeds maar weer zagen we elkaar! Geldt overigens ook voor de Nederlanders die we in Salento ontmoette, vervolgens in Medellín zagen en ook nu weer tegen het lijf liepen! Goed, met deze 2 Nederlandse (ik houd het maar hierop) gezellig lang geluncht, wat een uitdaging opzich was met de choas van dit tentje. 

Het leven is mooi, liggend onder een van de vele waanzinnige palmbomen, en wat wegschrijvend over ons leventje hier. 

Overal palmbomen!

Een drankje hier, wat genieten van de uitzichten daar, het is er heerlijk! De drankjes zijn veelal de heerlijk Jugos Naturales, verse sapjes van water en fruit, echt genieten en heb ze zo’n beetje allemaal gehad!

Aan het eind van de dag maken we onze 2 uur durende wandeling terug naar de camping, in de rimboe van palmbomen, waar we vannacht in een tentje, heel knus, de nacht doorbrengen. Dat is nog eens wat anders! Hier een globaal beeld van de camping!

De camping Don Pedro

Tegen de schemering, want dat is natuurlijk je referentiekader, keren we terug naar onze verdekt, maar mooi gelegen camping. Het is er gezellig druk en bij zonsondergang gaat de stroom aan, gaan de lichten aan, en kunnen ook de telefoons even opgeladen worden. Die telefoons die liggen daar mooi bij elkaar, en wij gaan een hapje eten! En wederom was het echt goede kwaliteit, zoals altijd, dat was niet altijd zo in alle landen die ik heb bezocht. 

Enigszins op tijd het tentje in waar we vrij vlot in slaap vallen na een dag waarin we een halve marathon aan kilometers hebben gelopen in de hitte, die ‘s avonds verdwijnt en er een heerlijk avondklimaat ontstaat. 

Midden in de nacht moest deze jongen, zoals altijd, plassen. Ik besloot er maar een rondje camping van te maken en oprecht, een volle maan tussen de palmbomen door, met het geluid van diverse dieren om je heen, het is genieten. Het scheelde wel dat het hier nog een fijne 25 graden is ‘s nachts en geen vriespunt zoals in de Sahara enkele weken geleden.

Je gaat slapen als het donker wordt, bij wijze van spreken, en wordt wakker als het licht wordt, oprecht. Het leven is er relax. We hangen nog wat in het ochtendzonnetje, ontbijten goed, en ondernemen de wandeling van een kilometer of 5 terug naar de ingang van dit bijzondere park. 

Vanaf daar de collectivo, zoals die al vaker is voorbij gekomen in de verhalen, naar Bonda, een klein dorpje op de weg naar Santa Marta, vanwaar we de motortaxi richting ons nieuwe hostel nemen.

De motortaxi!

De motortaxi? Ja, de motortaxi. Het meest gangbare en handigste vervoersmiddel om bij hostel Finca Carpe Diem te komen. Een hele ervaring, geloof me! 

Uitzichtje wel

Eenmaal in het hostel glijdt alle stress van je schouders, wat een oase van rust en genot. De enige moeite, en dat is dan direct een grote moeite, is de klim de berg op richting onze kamer en de zwembaden, wat onwerkelijke uitzichten! Liggend op een van de houten, dat is niet ideaal, bedjes, met de Colombiaanse reggaeton muziek, schrijf ik dit verhaaltje af. 

Nog enkele gave dingen staan er in onze planning, waar jullie later mee over lezen! 

De tijd vliegt werkelijk voorbij, maar wij houden het nog wel even uit hier!

Groetjes thuis en alle liefde van ons 🇨🇴❤️

Foto’s