Cuzco en haar omgeving 🏔
Heyhoi jullie!
Daar ben ik alweer! En, zoals beloofd, vol avonturen!
Laat ik maar snel beginnen, net zo snel als dat mijn wekkertje weer ging voor onze tocht naar de Montaña de Siete Colores, oftewel de Rainbow Mountains.
Om 2:30 zouden we, met ons eigen privé minibusje, opgehaald worden. Het is en blijft echter Zuid-Amerika dus werd het na 3en voordat we daadwerkelijk onderweg waren.
We kozen er voor dit helemaal zelfstandig te ondernemen, om zo de massa te vermijden. Ik kan jullie zeggen, het is 100% aan te raden! Met zijn 7en (uiteraard Loes, Laurent en ik, maar ook mijn Franse vriendin Charlotte, de Nederlandse Noa die we in La Paz ontmoette, en 2 Zwitserse vriendinnen van haar) waren we, na een memorabele rit, waarbij ik de blauwe plekken nog overal heb zitten door de werkelijk onbegaanbare wegen, en een goede, niet te zware, maar interessante hike tot boven de 5000 meter, op de top van de berg, als aller aller allereerste! Het was nog voor 8en, niemand om ons heen.
Voor degene onder jullie die gegoogled hebben op “Rainbow Mountain”, geloof me, zo is het niet. Het is mooier, veel mooier. Het ultieme gevoel van de top bereiken en de natuurlijke kleurverschillen door een lichte mist te mogen aanschouwen is absoluut genieten! En ja, de plaatjes van de enorm felle kleuren... Internet kan veel tegenwoordig! Ons enthousiasme echter is onmiskenbaar!
Door ons eigen initiatief hebben we voor de enorme meute ons kon achterhalen nog wat typische fotootjes kunnen schieten en konden we beginnen aan onze hike terug. Eigenlijk heel ontspannend, zo langzaamaan naar beneden! Onderweg passeerde grote groepen ons op weg naar de top, vol vragen over hoe het was. Ik zou zeggen, oordeel zelf! Deze ervaring pakt niemand me meer af!
Begin van de middag, na opnieuw een memorabele rit, maar nu eveneens door de schitterende uitzichten die we ‘s nachts niet hadden, bereikten we Cuzco weer. Een douche en wat relaxen verder bracht Loes, Laurent en mij bij een andere markt van de stad, Mercado San Blas. Deze markt is de kleinere markt, naast de Mercado San Pedro, maar dat zorgt direct voor overzicht, organisatie en hygiene. Hier hebben we heerlijke falafels gegeten (google maar even, het is vega) en wat rondgewandeld door dit leuke stukje Cuzco.
Voor zij die denken “godver, is die Dylan vega aan het eten?”, het kan nog gekker. Daar waar Loes en Laurent besloten direct naar de Craft Beer Bar te gaan, vond ik het net zo gezellig op de uitnodiging van Noa en haar Zwitsere vriendinnen om samen met Charlotte ook een hapje te eten bij restaurant “Green Point”, je raad het wel, een veganistisch restaurant. Ik ben hier om me te verrijken, ook op gebied van eten, en eerlijk is eerlijk, het was alles behalve slecht! Ik heb genoten van mijn Quinoa burger, met allerlei tierelantijntjes, en ook de Vegan Indian Curry van Charlotte (we delen vaker gerechten om zo veel mogelijk te proberen) smaakte heerlijk!
Wat drankjes met deze groep, waarmee ik kort en krachtig optrok, zij trekken door naar, ik mag het zeggen, het paradijselijke Costa Rica, sluiten we de avond met het schrijven van dit stukje blog en wat goede muziek!
Uitslapen doen we niet aan, want de dag erna ging om 6:00 uur het wekkertje weer! Dit keer voor een ATV (quads) Tour door het Fransachtige landschap van de Verborgen Vallei, met stops bij de zoutmijnen van Maras...
...en de bijzondere Inka opgravingen van Moray!
Mooie ochtend, met veel lol op de quads, waarbij volop gas met 70 km/h afgewisseld werd met hobbelige, smalle zandweggetjes met vele bochten, dwars door dit schitterende landschap, wat wederom totaal verschillend is van wat ik eerder heb ervaren!
De middag bestond met name uit relaxen, wat rondwandelen met mijn “gids” Charlotte en zondigen met een crêpe (what else with French people) met Nutella (lichte verslaving) en banaan!
Moet eerlijk zeggen, ik voelde me met het uur slechter en slechter. Een klein griepje velde me, maar dat deert niet om gewoon op pad te gaan! Frisse lucht doet de mens goed!
Mijn “gids” Charlotte bracht me naar enkele mooie plekjes in de stad opnieuw, en wat thee later lag ik voor pampus op bed 🤒🤧
In de avond wel mee hapje eten bij opnieuw Green Point met Laurent en Loes, onze laatste avond met zijn 3tjes...
Persoonlijk hield ik het bij mijn favorietje, strawberry juice, en wat brood, want goed voelde ik me alles behalve. Wel nog een theetje en paar hapjes van pallet aan desserts naar binnen gewerkt en bovenal alsnog een leuk avondje getafeld!
Je zou denken, stappie terug, rustig aan Dylan, maar nee, na nog een ontbijtje met mijn Canadeze vriend Laurent was vandaag Pisac the place to be! Een stukje Inka cultuur in dezelfde lijn als de Machu Picchu, die ik later nog ga bezoeken!
Een route met diverse collectivo’s (het openbaar vervoer) brengt je naar Pisaq en ik blijf me verbazen over de Peruviaanse rijstijl, of nou ja, geen stijl.
Drie bijna ongelukken verder aangekomen bij het kleine gezellige dorpje Pisac een taxi naar de top genomen om vervolgens de indrukwekkende 3 uur durende wandeltocht terug naar het dorp te ondernemen! En eerlijk, je kijkt je ogen uit!
Een hele hike langs de vele gemeenschappen op de Inka terrassen, wonderlijk te zien, helemaal in combinatie met het waanzinnige, en telkens wisselende, uitzicht! Ruïnes overal, de zon die schijnt, een portie lichaamsbeweging, het was een perfecte ochtend!
Pisac zelf is toeristisch, maar wel authentiek, en heel gezellig op de markten!
Na Pisac wat boodschapjes doen, zingend en dansend de straat over want weer was fantastisch, om vervolgens wat te relaxen in het hostel.
De avond stond alweer in het teken van afscheid nemen, dit keer van mijn reisbuddy Loes, en mijn Franse vriendin Charlotte. Wat hapjes, drankjes en knuffels verder realiseer je je dat je alleen verder gaat, met veel nieuwe ervaringen voor me!
Gracias por todo! Nos vemos!
Wag volgde na een goede nachtrust was een relaxte ochtend. Wat spulletjes uitzoeken voor de trip naar de Machu Picchu, ontbijten en vamosss!
Een collectivo zoals ik die ook nam naar Pisac bracht me bij het plaatsje Ollantaytambo. Dat zegt jullie 0,0 maar mensen die beetje bekend zijn met de Machu Picchu weten dat dit de plaats is om de welbekende trein naar Aguascalientes te nemen, een klein plaatsje bekend als de gateway van de Machu Picchu.
Vanaf Ollantaytambo neem ik dus deze fancy trein richting Aguascalientes, geheel langs de Rio Aguascalientes, een woeste rivier door de, ondanks de hoogte, jungle achtige gebergtes! Anderhalf uur lange mooie uitzichten, al vielen mijn oogjes stiekem eens dicht.
Eenmaal in Aguascalientes waande ik me, net als bij mijn aankomst in Costa Rica, weer in een film. Vanuit mijn hostel haalde iemand me op, om me van alles uit te leggen en me naar het hostel te brengen.
Het bordje met mijn naam keurig droog onder zijn paraplu, lachte hij me toe. En lachen bleef hij doen! Cesar, want dat is zijn naam (niet erg origineel in dit land maar goed), is een hele vriendelijke, goedlachse en intelligente jongen! Ik kreeg het ene naar het andere compliment om mijn oren, heel vriendelijk, enigszins ongemakkelijk. Het hostel zelf was gezellig en schoon, en vol vlaggen! Hij houdt alles bij in een boek met alle vlaggen ter wereld, waar alle gasten wat leuks schrijven bij hun eigen vlag!
Aquascalientes is toeristisch, heel toeristisch. Niet gek natuurlijk, want de enige reden om in dit toch wel speciale en idyllische plaatsje te verblijven is voor het bezoeken van de Machu Picchu! De woeste rivier wordt alleen maar woester naarmate de regen heviger en heviger wordt, wel een wonderlijk aanzicht in combinatie met het overweldigende kabaal!
De avond toch maar lekker wat eten, en niet alleen! Een Australische vergezelde me deze avond voor een avondje tafelen!
Goed, de dag erna was dan de dag van de Machu Picchu zelf. Na een goede nachtrust, een beetje te goed want ik versliep me (gebeurd me nooit!). Gelukkig hoefde ik weinig te doen, dus snel aankleden en opfrissen en vamos! Mijn ontbijt had de vriendelijke Ceasar al in een to go zakje gedaan, dus kon direct door!
De weg naar Machu Picchu doe je ofwel lopend (3 uur stijl omhoog) of met de bus. Ik verkoos de tweede optie omdat de Machu Picchu zelf ook al genoeg inspanning vereist.
De bus was snel, naar mijn mening wat te snel op een weg waarbij ik denk “als de Death Road al jaren gesloten is...”
Goed, ik ben er heelhuids gekomen en was keurig op tijd voor mijn entreetijd van 8:00 uur! Sterker nog, ik was het begin van een immense rij voor de poorten van deze wonderlijke Inca stad, want stipt 8:00 uur mochten we naar binnen.
In eerste instantie overheerste de bewolking en dikke mist de zon en waande je je een beetje in de hemel met zoveel wit om je heen. Het zicht was dermate beperkt dat zelfs een Alpaca mij niet opviel en ik er kats tegenaan liep. Wel de lachers op mijn hand.
Naarmate de ochtend vorderde trok het enigszins open. Het gaf een mysterieus sfeertje waarbij Machu Picchu zelf opentrok, maar de mist rondom de bergen bleef hangen. Gelukkig kon ik zodoende nog wat fotootjes schieten!
Door dit hoogtepunt van de Inca cultuur wandelend zou ik heel stoer kunnen zeggen dat dit de zoveelste Inca stad is die ik zie hier. Dus, bij deze, dit is zoveelste Inca stad die ik zie hier...
Maar Machu Picchu is, ondanks dat het zeer toeristisch is, toch anders. Het is daadwerkelijk immens indrukwekkend en je wordt er automatisch stil van... (tot dat de zoveelste Aziaat je vraagt voor een foto... “say queso” 📸)
Het is een afwisseling van imponerende uitzichten en verbazing over de technieken van de Inca’s. Het blijft onvoorstelbaar al die enorme rotspartijen te zien en te bedenken dat Machu Picchu een soortgelijke is waar men zo’n stad op heeft gebouwd. Het is een dikke duim omhoog waard!
De hike terug naar Aguascalientes is pittig, maar de moeite waard. Het brengt je door het regenwoud tot aan de kolkende rivier! Ook wordt het weer warmer en warmer en eerlijk gezegd zweette ik me kapot.
Eenmaal in Aguascalientes een fijne hete (!) douche kunnen nemen in het hostel, een selfie op aandringen van Cesar genomen, en een gezellige Koreaan ontmoet! Een kop koffie in de zon (!) later zit ik weer in de trein terug naar Ollantaytambo, wat vliegt de tijd toch...
Na een lange lange lange reis met trein en bus weer aangekomen in het donkere Cuzco, waar ik eerlijk gezegd sterf van de honger. Ik besluit weer een hapje te eten bij de vegan place. Het eten is er heel goed, en, er nu voor de 3e keer komend, de obers worden een beetje vrienden. Zodoende was ik ondanks dat ik alleen at, helemaal niet alleen! Het gave aan deze plek is dat de obers en serveersters van over de hele wereld komen!
Het is momenteel weer ochtend, zit in mijn oude vertrouwde hostel aan een ontbijtje en schrijf ik de laatste woorden van dit verhaal. De avond, en eigenlijk de hele nacht, staat mijn vlucht naar Santiago de Chile centraal. Op naar de warmte en een totaal nieuw stukje Zuid-Amerika. Ik ben benieuwd!
Ik denk dat dit weer even genoeg was voor nu. Ik ga nog wat nagenieten van alles in deze relaxte dag in Cuzco en ik zorg ervoor dat jullie op de hoogte blijven!
Veel liefs,
mij 💋
(met een afscheidscadeautje van Cesar!)
