Een kleine update!

Hey iedereen, daar ben ik weer! 

Het is donderdagavond, de jongeren van de hele familie hier hebben extra Engelse les, dus voor mij tijd weer even een stukje te schrijven! 

Dat zij Engels les hebben maakt mij ineens wel slim, want Engels is echt een problematisch puntje hier, oeps...

Goed, na een weekendje Monteverde, dat werkelijk waanzinnig was, was het begin van deze week toch lastig. Eerlijk gezegd waren maandag en dinsdag 2 dramatische dagen. Ik was continu aan het denken, aan het staren, en aan het dromen. Ik voel me hier thuis maar dit is dan toch wellicht, na zo’n 3 weken, het ultimum voor mij. Hiermee bedoel ik te zeggen dat het nieuw is voor mij om langer dan dit weg te zijn, en dan ook helemaal op mezelf, het gemis treedt ineens heftig op. Je leert jezelf kennen, dat is een zekerheidje. 

Goed, gelukkig kon ik er met mijn gastfamilie over praten en praatte ik het van me af. Eveneens een gesprekje met mijn lerares Spaans gehad. We leren van elkaar, in manieren van lesgeven en hoe dat aan te grijpen. 

Woensdag beter en beter weer. In de avond weer uit eten met de hele vrijwilligersgroep, die nu inmiddels 9 (!) man telt! Of man, vrouw eigenlijk, en dan ik nog als mannelijk aanhangsel. 

Er zijn 2 nieuwe vrijwilligers bij, dat lezen goed. Een in Argentinië geboren Deense en een, je gelooft het niet, Duitse! Leuke toevoeging dat zeker! 

Oh ja, maandagavond ook met 2 anderen eventjes uit geweest met wat eten en drinken, omdat ik even afleiding nodig had. Mag allemaal hier 😉

Goed woensdagavond was top! En ik voelde me weer beter en beter! Toen kwam echter het nieuws dat mijn vrijwilligersweekend niet door ging... 

Vrijwilligersweekend hoor ik jullie denken? 

Ja, vrijwilligersweekend. Mijn Spaans lerares gaat, gezamenlijk met enkele vrienden, naar het noorden van Costa Rica, in de regio Guanacaste, naar arme dorpjes, om daar kleding te doneren, eten klaar te maken voor de (oude) bevolking en de mensen op te beuren voor een weekend. Daar zou ik mee meegaan, ware het niet dat het “alarma roja” is in het complete noorden van Costa Rica. Juist, code rood, al zou Nederland voor een soortgelijke situatie code intens zwart invoeren (als dat bestaat maar gaat om het idee). Auto’s die letterlijk wegdrijven soms door overstromingen na regen, regen en regen is een voorbeeldje ervan.

Goed, dat dus niet, wel andere leuke dingetjes in de planning alsnog! Horen jullie uiteraard later weer over!

Vandaag, donderdag, gingen mijn ogen weer open voor al het mooie hier. Ik realiseerde ineens weer wat een leven ik hier leidt, en wat voor een kansen dat met zich meebrengt! 

Vandaag voor het eerst echt Costa Ricaans gekookt! Platanos! I love them so much! En, typisch voor vele Costa Ricaanse gerechten, je kan het altijd eten! Als ontbijt, lunch, diner, snack, alles! Zie de foto’s! 

Koken met mijn Spaans lerares welteverstaan. Echt, dat huis is een tweede huis voor me. Met haar zus, die ook lerares is van enkele vrijwilligers en studenten, en haar vader kan ik het goed vinden en eigenlijk dartelde ik daar de hele dag zo’n beetje rond. Heel relax en fijn. Tussendoor Spaans lesje en beetje ouwehoeren met andere studenten die les hebben in de tijd dat ik er ben, ben weer beetje in mijn element! 

Als ik het even zo snel teruglees, terwijl Sami, het hondje des huizes, maar weer eens op mijn schoot laat liggen, is het een best onsamenhangend verhaal, maar goed, zo zal mijn leven hier soms ook wel overkomen voor jullie haha. 

Goed, hopelijk weten jullie weer dat alles goed met me gaat, en dat me nog een mooie tijd te wachten staat!

Tot snel maar weer! 

Groetjes thuis!