Maatjes op avontuur 🌎🇨🇴

Hey luitjes!

Als je denkt dat het klaar is, dan is dat vaak niet zo. Zo ook nu niet, want er staat nog een fabuleus toetje te wachten: Colombia 🇨🇴

Woensdag 13 maart zou onze wereldreis wederom beginnen vanaf mijn tweede thuis, Schiphol. 

Ho ho ho, wacht, hoezo “onze”? Nou, deze reis wordt ik vergezelt door mijn goede vriend Niek, wat een avontuur, wat een ervaring! Duimpie! 

(fotootje in de nachtbus #vermoeidekoppies) 

Goed, 13 maart dus, of nou ja, 12 maart begon het gedonder al. Nou is inpakken meer een automatische piloot dan gedoe dus waar doel ik dan op? Ik doel op Air Canada, die een van onze vluchten in onze wonderlijke reisschema had gecanceld. 

Onze wonderlijke reisschema deze woensdag 13 maart begon in Amsterdam, om vervolgens een korte vlucht naar Kopenhagen te nemen, daaropvolgend de Atlantische Oceaan over te vliegen naar Toronto in Canada, om vanaf daar naar Bogota, de hoofdstad van Colombia, te vliegen. De Atlantische Oceaan kruisende vlucht van Kopenhagen naar Toronto had Air Canada om, voor mij nog steeds onduidelijke redenen, gecanceld, dus dinsdag was met name veel bellen, regelen en tussendoor lekker lunchen met Robin hihi. 

Al met al was de beste uitkomst om een dag later te vertrekken, donderdag 14 maart. Een directe vlucht van Amsterdam naar Toronto en daarna door naar Bogota, met iets meer humane vliegtijden! 

Donderdag vroeg op pad, met diverse wegopstoppingen vanwege het asociaal slechte weer, soepel inchecken, een bak koffie met de familie en vamosss, daar gingen we dan echt! Eenmaal door de steeds snellere douane op Schiphol nog een bak koffie weg geslurpt om vervolgens (oke Niek moest natuurlijk nog even het rokershok opzoeken) te boarden in de Airbus 330 van Air Canada, een toestel met alles erop en eraan, wel zo fijn voor deze eerste vlucht van een kleine 9 uur!

Wat muziek en filmpjes, genoeg eten en drinken en, in mijn geval, gewandel verder in Toronto aangekomen was de overstap soepel, hadden we even wat relax tijd, kon Niek even zijn sigaretje roken... oh wacht, dat niet, geen rokersruimtes in Canada (haha 😂) 

De tweede vlucht weer genoeg eten en drinken, maar geen filmpjes in dit oudere Boeing toestel helaas... wel mooie uitzichten nadat we het grijze luchtruim van Toronto hebben verlaten! 

Na stiekem toch vaak de oogjes dicht te laten vallen komen we dichter en dichter bij onze eindbestemming Bogota. Hierbij moet ik vermelden dat het luchtruim er niet comfortabeler op werd. Door de dikke bewolking, in het donker en turbulentie die er werkelijk toe deed stonden we dan uiteindelijk op Colombiaans grondgebied, en kon Niek zijn eerste stempeltje bijschrijven, wie weet wat volgt! 

Een Uber naar ons hostel in de wijk La Candalaria was het makkelijkst, behoudens het feit dat Uber officieel illegaal is in dit land waar verder natuurlijk nooit iets illegaals gebeurd... Het werd zodoende iets meer moeite dan gehoopt maar we bereikte onze bestemming snel, met name door het behoorlijke tempo van onze Uber chauffeur. 

Een goed nachtje slapen, zelf toch weer vroeg op door de lichte jetlag (want een ritme heb ik sowieso al niet meer), een ontbijtje van het hostel en vamos, de stad in! 

Door de smalle kolonistische straatjes van de wijk Calandaria naar het grote centrale plein Plaza de Bolivar, het is een genot voor het oog. Enkele fotootjes en een fijne koffie verder wandelen we langs nog een groot stuk van deze miljoenenstad, op weg naar de Cerro Monserrat, de grote berg waar deze stad aan is gelegen.

Daar waar je soms het gevoel hebt de enige toerist te zijn in dit wonderlijke land wordt je bij de Cerro Monserrat weer even met de neuzen op de feiten gedrukt: je bent verre van de enige! 

Een half uurtje in de rij en we konden het treintje in dat ons in een minuut of 5 boven op de berg bracht. Boven op de berg was een eigen gemeenschap van vroeger uit, maar is nu uiteraard een toeristische trekpleister met een immens uitzicht over de stad, de typische kerk, de grote markt, de restaurantjes vol lokale gerechten en indrukwekkende paden om te bewandelen zoals de tocht der Christus met het kruis, waarbij talloze beelden van Christus te aanschouwen zijn, met tegelijkertijd een eindeloos uitzicht over de groene bergen rondom de stad Bogota! 

We aten met, zo mogen we het wel zeggen, een waanzinnig uitzicht en kregen de 2 meest typische Colombiaanse gerechten voorgeschoteld.

Niek een enorm bord met een respectabele hoeveelheid vlees, een berg rijst en aardappeltjes gekookt maar nog precies in de staat zoals je ze uit de grond plukt, Colombiaans dus. Ikzelf ging voor een soep met veel kip, maïs, aardappeltjes en beetje groente, met daarnaast, heel logisch en die soep was natuurlijk helemáál niet vullend, avocado en rijst. Dit is het meest lokale gerecht in de regio van Bogota. 

Nog wat rondwandelend wilden we weer bergafwaarts met het treintje, ware het niet dat dit treintje een tijdelijke storing had... 

Dan maar onze verslaving aanvullen: koffie! Het blijft top dat de koffie in dit land eigenlijk altijd goed is!

We ontmoette nog 2 Duitsers, althans, de jongen is een ras-Duitser en het meisje kwam oorspronkelijk uit Bogota en verhuisde op latere leeftijd naar onze Oosterburen, waarna ze een beetje op en neer pendelt. 

En dan, ein-de-lijk, na toch weer een goed uur verder te zijn, doet het treintje zijn ding weer en kunnen we daadwerkelijk naar beneden. 

De dag kabbelt zo een beetje door en in de avond gingen we naar de hele andere kant van de stad, de plek waar het draait om zien en gezien worden, vol heerlijke restaurants, gezellige bars en overweldigende clubs, oftewel Zona T, dan wel Zona Rosa, beide namen worden gebruikt voor dit district. 

Na een Uber die wat moeite had met de weg te vinden een heerlijk hapje gegeten en gedronken in diverse bars. Heerlijke avond waarin je je toch tussendoor steeds afvraagt wat een waanzinnige stad dit is met zoveel diverse wijken, zoals vele steden in Zuid-Amerika! Veel backpackers slaan de hoofdsteden gewoon over, iets wat ik maar niet kan begrijpen. Natuurlijk zijn de hoofdsteden verre van de mooiste plekken van de landen die ik heb bezocht, maar het is toch het visitekaartje van een land, en voor mij toch een must er een dag of 2 te verblijven.  

Back to reality, we duiken ietwat laat het bedje in en nu ik dit schrijf ben ik jaloers op Niek hoe hij wel gewoon lekker door kan slapen en ik toch telkens weer vroeg in de ochtend wakker wordt. Ach, ik kan dan maar weer wat schrijven he... 💭

Deze dag startte in een ietwat lager tempo dan gister, met relaxt ontbijtje, fijne douche en wat uitzoeken voordat we weer de stad ingingen, de stad die swingde van chaos vandaag! 

Naast alle smalle straatjes vol marktjes en winkeltjes, met tussendoor weer een groot winkelcentrum, om daarna weer iedere 3 meter aan je bloesje getrokken te worden of je echt niet dat ene prutboekje wil kopen wat je letterlijk in 10 andere winkeltjes binnen oogbereik kan kopen. Niek voelde irritatie opborrelen, ik geniet er ergens wel van en zie het leuke erin, zeker als je dan soms ineens midden in de chaos in miraculeuze straatjes vol rust en kwaliteit terecht komt.

Goed, naast dit bezochten we het Museo del Oro, oftewel het goudmuseum. Kort omschreven aan de hand van het goud in de archeologische opgravingen een stukje geschiedschrijving van de Colombiaanse en eigenlijk het hele westelijke deel van dit continent. Uiterst interessant museum waar je zo een kleine 2 uur ronddwaalt. Als extraatje was er nog een tijdelijke compositie over de slavernij en koloniën, wat je toch ook weer even aan het denken zet. 

Daarna een stevige lunch, want dat eten hier, dat is helemaal mijn ding! Wat wandelen door de chaotische winkelstraten vol levendigheid voordat we een terrasje opduiken en wat versnaperingen tot ons nemen. 

Voordat we een andere tent induiken, een van de pubs in de regio rondom ons hostel, wat ook een hele gezellige regio blijkt te zijn, nog even langs de supermarkt. Dat klinkt suf, maar in het buitenland rondstruinen in deze mega supermarkten en dan op zoek zijn naar een klein lullig flesje shampoo voor Niek heeft echt zijn charme! Het is totaal anders dan wij gewend zijn en dat maakt het iedere keer anders en leuk. 

Goed, nog wat drankjes, een lekker hapje eten en we zetten voort richting het busstation van Bogota om onze nachtbus (joepie 🎈) naar Armenia te nemen en vanaf daar per minibusje naar Salento te reizen. 

De nachtbus van maatschappij Bolivariana was comfortabel en had zelfs een entertainment system aan boord!

Comfortabel? Ja. Geslapen? Nauwelijks. Dat is en blijft een drama en je hebt hoe dan ook een gebroken nacht, zeker als je je bedenkt dat we om de respectabele tijd van 5:00 uur in de ochtend in Armenia aankwamen en vanaf daar direct overgedragen werden op de minibus. Oh ja, in die minibus stuiter je van voor naar achter in de bus en omgekeerd dus daar ben je blij heelhuids aan te komen en durf je niet eens te denken om de oogjes dicht te doen. Wel zie je zodoende hoe het licht zich weer verspreid over onze mooie aardbol en hoe het leven zich ontwaakt. 

Al met al dan toch werkelijk in het slaperige (een term die voor onszelf ook goed te gebruiken is) dorpje Salento aangekomen, van waaruit we veel moois gaan zien. Weer terug in de tropische sfere! Hierover lezen jullie later meer! 

Voor nu groet ik, nou ja, laten we het een eenheid houden, groeten wij jullie!

Adios 💋