Mexico-Stad, alle kenmerken van een metropool

Daar zit ik nu dan, eind van de middag, op een klein pleintje, daar waar de rust, met op de achtergrond een klein muziekje, Latijnse Jazz om het maar zo te omschrijven, teruggekeerd was. Heel fijn om even rustig alle indrukken van deze dag binnen te laten komen.

In mijn 3 vlogs hebben jullie al 2 kanten van deze stad enigszins kunnen zien: de pracht en praal van de pleinen en parken, en de chaos en massabevolking in de straatjes er buiten. 

Eerlijk gezegd vond ik het best lastig in de chaotische straatjes wat te vertellen, want het is werkelijk zo, mensen lachen, mensen dansen, overal is muziek en vrolijkheid, maar het is natuurlijk ook wel het verbloemen van wat er achter zit.

Ik ben niet blind, ik zie de straatjes achter alle drukte, kraampjes en marktjes ook wel. Het is alleen niet wat je als toerist gauw WILT zien, maar het is er. Ook Mexico-Stad heeft, zoals iedere grote metropool, veel armoe en achterstand. 

Mijn dag was indrukwekkend vond ik zelf, ik heb de pracht en praal gezien, gegeten en gedronken als een Mexicaan door meastro Jesús Martino buiten de echte drukte en heb de andere kant gezien, en gesproken. 

In mijn vlog in de chaotische straatjes zoals ik die beschreef klonk ik natuurlijk enthousiast. Niet gek, ik ken dit niet zo, en de schijn zoals ik die eerder benoemde geeft reden tot dat enthousiasme. 

Er is op het eind van de vlog echter een dame te zien die niet zo vrolijk reageerde op mijn vlog. Ik stopte de vlog en ze sprak me aan, en ik reageerde, er volgde een kort gesprek, met slecht Engels, nog slechter Spaans, handen en voeten werk, en Google Translate, ik wilde weten wat ze te zeggen had.

Ze had gelijk en bevestigde het gevoel wat ik er zelf ook al bij had, ondanks dat het natuurlijk vrij onschuldig is, het was geen rare plek en juist iets in de luwte nog. Voor mij is dit nieuw en waanzinnig, maar de mensen zelf leven hier dagelijks in, ook al had zij het beter dan de meeste. We eindigden met een lach gelukkig.

Het is aan mij dan hoe er mee om te gaan. Ik heb die ene vlog, meer niet, het is goed zo. Met respect, vriendelijk lachen en proberen een stukje van mijn liefde te tonen aan die mensen leef ik in deze stadnog altijd als toerist, maar daar zijn die mensen stiekem nog wel trots op, zoals op hun hele cultuur, en terecht! 😉

P.S. Een nieuwe stad, een nieuwe wereld brengt vele emoties en gevoel met zich mee, wees niet bang dat er elke dag tijdens mijn Costa Ricaanse leven zulke verhalen komen, dat komt later, daar leef ik van dag tot dag met zij die daar leven.