Richting het einde!

Buenos días mi amigos!

Het was even spannend, maar ik zit dan aan boord van de A319 van Air Canada richting Toronto. 

Spannend? Vertel, vertel, vertel!

Het verhaal is verre van spannend helaas. Een overboeking zorgte voor wat stress bij de Star Alliance airline Air Canada, waardoor wij gevraagd werden een alternatieve route te volgen, eentje van Cartagena naar Bogotá, een korte overstap daar, om vervolgens een nachtvlucht naar Toronto te nemen, en daar in de ochtend aan te komen. Onze vlucht naar Amsterdam de dag erna in de avond bleef staan en zodoende dus ook ons dagje in Toronto. Daarnaast zouden we eetbonnen krijgen, en een voucher voor een korting van 400 Canadeze Dollar (zeg maar zo’n €320,- euro) op een volgende vlucht van Air Canada. Lang niet gek, en we gingen ermee in zee. 

Dit alles was echter niet nodig, aangezien er enkele zogenoemde “no show” gevallen waren, waardoor onze stoelen vrij en konden we gewoon onze oorspronkelijke vlucht nemen. 

Goed, aan boord van deze vlucht in dit kleine, entertainmentloze toestel voor een vlucht van toch een goede 5 uur ga ik maar weer wat schrijven over onze ervaringen. 

Ik zal even beginnen met vermelden dat ik me wel eens vrolijker heb gevoeld. Reden? Een hoop gezeik met zowel de pinpas als de creditcard, zowel bij Niek als bij mij. Ik zal mn best doen dat buiten wegen te laten! 

Even een paar daagjes terug, maar het relaxte leventje in de rimboe, Minca! Hier hadden we die avond nog een goede avond, zonder al te gekke dingen. De dag erna besloten we eigenlijk de hele dag nog daar te blijven. We besloten een kleine waterval met zwemplaats met ook nog een rots van enkele meters hoog te bezoeken, genaamd “Pozo del Amor”. Een kleine 3 kwartier wandelen langs de rivier, midden in de mooie natuur, en langs kleine dorpjes, en je bent bij die surreële plekje. Daar waar Niek nog even op avontuur ging

besloot ik lekker te relaxen op een koele rots, met het rustgevende gebulder van het watervalletje, en tegelijkertijd het subtiele stromen van het water om me heen, op de achtergrond. 

We wandelen terug, en dan vergeet ik maar te vertellen dat we nog een tijd hebben gezocht naar de “Mini Lost City”, die toch iets “too lost” voor ons was. 

Tegen het einde van de dag, daar waar ook het zwembad nog even heel aantrekkelijk bleek te zijn, namen we de de motortaxi en vervolgens de collectivo terug naar Santa Marta. Heel simpel, goedkoop en effectief. 

In Santa Marta komen we precies op tijd om de zon in de zee te zien wegzakken, en stereotype plaatjes konden geschoten worden. Een dinertje op een van de rooftops met verreikend uitzicht eindigde ons tweede verblijf in deze toch wel gezellige maar verre van bijzondere stad. 

Donderdagochtend leven we alweer als een propvolle minivan ons van Santa Marta naar Cartagena brengt. In Cartagena was het, zo mogelijk, nog warmer dan in Santa Marta. Ons hostel lag wel mooi centraal, en de airco op onze kamer was een grote pré! We besluiten de oude centrum door te wandelen, het gedeelte van de stad wat nog achter de oude stadsmuren ligt! Er is hier veel kleur, leven en gezelligheid.

Op een van de vele pleintjes wat drankjes is het beste plan met dit inhumane weer! Hier worden we meerdere malen toegezongen, waarbij er eentje toch echt bovenuit sprong en zelfs wat geld kreeg! Een duo dat ter plekke een rap verzon over ons, 2 Hollandse jongens in Cartagena, beide aan een Club Colombia, eentje met een peuk in de hand, voor de kleurrijkste kerk van Cartagena, dit alles kwam voorbij in de rap! Applaus.

Ook de avonden zijn gezellig in Cartagena, zowel de eerste waar we voor een prikkie heel goed aten en daarna enkele alcoholische versnaperingen nuttigden op het dakterras van ons hostel, als de tweede waarbij het wederom een kort, of lang, nachtje werd. 

Dat tweede gezellige avondje was verdiend na wederom, zelfs op het einde van deze memorabele reis, een topdagje! 

Een topdagje waarbij we, na in de Medellín de hoge hoogtes te hebben opgezocht, de diepte ingingen! De diepte in met zo’n grote tank op je rug, oftewel duiken! 

In een klein groepje, wij twee en daarnaast een gezellige gozer die in zijn lessen om zijn PADI te halen zat, een kapitein en 2 masters. Zodoende konden Niek en ik samen met een van de masters de koraalriffen langs de kusten van de bounty (schier)eilanden ontdekken. 

Twee goede duiken tot een kleine 15 meter, waarbij de eerste duik ons langs scheepwrakken en zeepaardjes bracht, en de tweede meer leven en kleur bracht, met kleurrijk koraal, scholen vissen en bijzondere vissen zoals de koraalvis! Het weer was weliswaar niet zo geweldig als de dagen ervoor en erna (lees: wat bewolking) maar de ervaring was wederom waanzinnig, na mijn eerste keren in Egypte als jonge jongen! 

Na het duiken konden we nog een poosje bijkomen en lekker lunchen bij BeachClub Blue Apple, je weet wel, zo’n net te kakkerige beachclub, maar dat is soms ook eens heerlijk om daar als Hollandse nuchtere jongen tussen te chillen! 

Over de avond heb ik al wat gezegd, en voor je weet is het dan zaterdagochtend, en realiseer je je dat dit de dag is waarop we dit schitterende land gaan verlaten... 

Daar waar ik al een tijdje wakker was, kwam ook Niek zijn bed uit tegen 10en en hingen we samen wat op het grote balkon, kijkend naar de drukte van de straatjes van Cartagena. 

Tot hier, niks aan de hand, maar al het gedonder met onze pinpassen en credit cards begint nu... 

Het betalen van het hostel lukt met geen enkele kaart, geld bij een ATM verkrijgen mislukt, en onze redding zijn onze contante euro’s die we konden wisselen. We hadden net genoeg voor het hostel en een lunch voor we naar de luchthaven vertrokken. 

Hierbij zijn we bij het begin van dit verhaal gekomen, in enige onzekerheid hoe we onze stopover van een dag in Toronto gaan overleven, maar wel met nieuwe ervaringen zullen we maar zeggen...

Ik ga nog een laatste mooi verhaaltje schrijven over onze Canadeze avonturen, dus tot snel! 

Groetjes thuis!