De Sahara in! 🐫

Hoi iedereen!

Liggend in een welverdiend heet bad schrijf ik alvast was over de eerste dag van mijn trip de binnenlanden in, met als hoogtepunt natuurlijk de doorkruisen van de enige echte Sahara richting het dorpje Mezouga, vlakbij de grens met buurland Algerije.

Al vroeg in de ochtend werd ik opgepikt door een jonge jongen en achterop zijn motortje bracht hij me maar de bus die ons deze 3 dagen zal vervoeren!

Ik kan jullie vertellen, nog voordat de trip dan daadwerkelijk begonnen is heeft het avontuur me al gevonden, want door de verlaten, donkere straatjes van de Medina rondscheuren in vroege ochtend is absoluut een hele belevenis.

Eenmaal in de minibus, die langzaamaan voller en voller stroomde met een grote verscheidenheid van nationaliteiten, startte de trip dan echt!

Vanuit Marrakech klimmen we het Atlas Gebergte in, zodoende ga ik van Andes naar Atlas, het is even omschakelen.

Bij de eerste koffiestop kom ik aan de praat met een Duitse familie, bestaande uit vader, moeder en 3 dochters. Het zijn gezellige, open mensen met veel gesprekstof. Daar heb ik ook wel een handje van dus dat klikte meteen wel aardig. 

De landschappen wisselen zich af, het wordt droger en droger, warmer en warmer. Enkele stops later komen we aan bij een beroemd plaatsje, het plaatsje Ait Benhaddou, wat heeft gediend als decor van vele bekende films, denk bijvoorbeeld aan Gladiator, Indiana Jones III of Game of Thrones.

Een gids leidt ons rond, vertelt veel, en laat ons de mooiste plekjes in dit oude dorpje zien. Blijft mooi te zien dat hier echt beroemde films zijn opgenomen, hetzij soms met trucage uiteraard. Zelf heeft hij ook rolletjes in de films, als soldaat e.d. maar trots dat hij was!

Dit dorpje ligt dichtbij de stad waar menig filmstudio te vinden is, Ouarzazate, het kleine dorpje is echter de perfecte filmset!

Ondertussen voel ik me al meer en meer een Duitser als familielid, terwijl we ons wagen aan de lunch. Een lunch voor mij veel ei, groentes en brood en veel van het fruit meenemen voor onderweg, want dat was gratis. Ja, je bent Hollander of je bent het niet.

We gaan weer op pad, langs dorpjes op hoge toppen en in diepe dalen. Zo ook de Rozen Vallei, daar waar in mei duizenden rozen te zien zijn, oogverblindend mooi, maar momenteel veelal rotsachtig, met ook wel veel groen.

We vervolgen onze weg met wat stops in schitterende plekjes, zoals je je die toch echt voorstelt!

Begin van de avond komen wij bij ons hotel aan voor de overnachting. Nu nog een hotel, de dag erna in tenten in de Sahara! Dit is in de hoofdstad van deze regio, noem het maar provincie, en draagt de naam Tinghir. Een klein plaatsje, wel een echte stad met, zoals overal hier in Marokko, drukte en chaos.

Met de Duitsers aangeschoven bij ons diner. Weer veel brood (wat hou ik toch van dat brood hier), een soepje vooraf, een hoofdgerecht op zijn Marokkaans met grote schalen per tafel en veel fruit als dessert. Hier kan ik wel aan wennen!

Nog wat drinken, wat wifi aftappen, tenminste, als die het doet zo nu en dan, en bedje in! Althans, badje in, daarna bedje in, hihi.

De dag erna was opstaan direct een afschuwelijk iets. De tijd was prima, 7:00 uur, maar het is in de nachten zo gruwelijk koud in de binnenlanden...

Goed, dat te hebben overleefd naar het ontbijt, vol, voor mij, lekkernijen. Het brood wat we iedere maaltijd voorgeschoteld krijgen met daarbij lekkere eitjes, Msemen (soortement van Marokkaanse pannenkoek), croissantjes en bovenal veel zoetigheid daarbij.

We pakken alles weer in en in het verfrissende klimaat met warm ochtendzonnetje gaan we aan de wandel in de “tuinen” van Tinghir. Fijne wandeling tussen de wisselende boompjes en kleine akkertjes en zo nu en dan een ezel die ons op eigen wijze begroet.

Na de wandeling gaan we op bezoek, op bezoek bij een traditionele Berber familie.

Schoentjes uit, kleermakerszit op het tapijt, en onder het genot van wat thee luisteren we aandachtig naar de man des huizes, die zich verstaanbaar kan maken in diverse talen. Voor de duidelijkheid, geen school, maar Allah gaf hem de wijsheid.

De thee was trouwens lang niet zo zoet als in de grote steden, maar, dat werd me wel heel duidelijk in zijn verhaal, het Berberleven is totaal verschillend dan aan dat van de Marokkanen in de grote steden. Andere taal, andere cultuur, “beter leven”. 

De stad is indrukwekkend en met name oud, zo’n 400 jaar, met als eerste bewoners de Joden en de Berbers maar al snel kwam de Arabische cultuur en daarmee de Islam naar deze gebieden.

Terug naar het huis valt met name de uiting van hun arbeid op: overal tapijten!

Het zijn oprecht mooie stukken kunst van diverse soorten wol, waarover we allerlei uitleg en voorbeelden van tapijten kregen. Eerlijk gebied te zeggen dat ze ook hier de kapitalistische slag hebben geslagen, wát een prijzen.

Na vriendelijke woorden gaan we door, door de stad heen, waar het leven ontwaakt en de marktjes opstarten, naar het busje waar onze reis zich vervolgd naar de canyon, met onderweg weer schitterende uitzichten en opdringerige verkopers. 

De canyon is indrukwekkend. De wanden van de kliffen zijn waanzinnig, zo stijl, zo gedetailleerd mooi. Je ziet enkelen de kliffen beklimmen, met veel pijn en moeite komen ze stapje voor stapje hoger en hoger. Het beeld van het riviertje door de canyon met de diverse boompjes en huisjes is idyllisch, en de mensen begroeten je lachend.

We verblijven er een tijdje, lopen wat rond, om daarna naar een lokaal restaurantje te gaan voor de lunch. Zittende in een groene tuin in een nabije canyon geeft ook dit een rustgevend gevoel, waarbij ook maar weer eens de rijkelijk gevulde borden met vlees, groentes, brood en fruit op het toneel verschenen.

Een busritje van een uur of 3 volgde.

Dat is lang, absoluut, maar het blijkt maar weer eens hoe groot een land als Marokko is dat er zulke afstanden afgelegd moeten worden!

De landschappen veranderen weer, nog droger met name. Tijdens onze stops voelen we langzaam ook de hitte meer en meer, maar toch moeten we ons beschermen d.m.v. kleding.

De landschappen zijn plaatjes op zichzelf, waar je naar blijft turen, al vielen de oogjes wel stiekem eens dicht... 💭

En dan ineens weer een oase! Je ziet een minaret van de moskee en talloze palmbomen. Een wonderlijk plaatje, en daarna is het weer net zo droog en dor als ervoor.

Om de zin hierboven te herhalen...

... En dan ineens het zand van de Sahara! Er is echt een daadwerkelijke grens lijkt het wel tussen het droge rotsachtige gebied en de welbekende Sahara duinen. Het grappige is dat dit voor een paar kilometer is, en dan weer de rotsen, om vervolgens weer eindeloze zandduinen te mogen aanschouwen.

Natuurlijk, het zal op diverse plekken anders zijn, maar hier was het zo duidelijk en je gaat toch even op het puntje van je stoel zitten, want de Sahara in, dat is toch wel een dingetje!

We rijden een dorpje in en stoppen bij een klein hotelletje. Hier krijgen we weer thee met zoetige hapjes, om vervolgens daadwerkelijk echt de tocht de Sahara in te ondernemen per kameel! Hier wordt ik helaas opgesplitst van mijn Duitse familie, maar trek ik wel op met vele anderen van mijn groepje en leer die beter en beter kennen. Van stijlvolle Italianen tot de meest Britse Engelsen die je kan vinden, je wordt snel vrienden.

De toch per kameel was heel mooi, maar alles behalve comfortabel. Mijn Marokkaanse maatje van de kamelen noemde het “een gratis massage” maar dan i.i.g. wel eentje waarbij je de vervolgafspraak maar overslaat...

Het rustgevende gevoel van het oneindige zand, gecombineerd met buitengewone plaatjes maken het wel een perfect uur voor deze tocht.

Na een goed uur mochten we aftreden van onze vriendjes, ja, dat zijn ze echt, kijk maar snel de video! We waren gearriveerd bij ons tentenkamp: eenvoudig maar prettig.

Met wat nieuwe vrienden klimmen we door de duinen en wachten we al pratende en lachende op het magische moment van de ondergaande zon in het gouden zand, en tegelijkertijd de start van een echt Sahara Night!

Elektriciteit is er nauwelijks en dat uit zich aan weinig licht. Vraag me zodoende niet wat ik precies heb gegeten maar de gegrilde kip met gegrilde groeten smaakte goed, zeker met... juist, brood!

Daarna duiken we de woestijn weer in, waar een sterrenhemel met talloze sterren en een kampvuur met veel muziek op ons wachten.

De sterrenhemel is niet te omschrijven, zo veel sterren dat je ziet! Het is werkelijk onmogelijk dit in Nederland te kunnen ervaren! Snel rondom het warme vuur, want frisjes is het zeker zodra de zon verdwijnt! 3 uur lang pure lol met alle muziek, dans en gezang 🎼

Hierna nog even een zandduin opklimmen voor wat fascinerende sterrenbeelden, en snel de tent in voor goed nachtje, want de dag erna zoeken we weer vroeg de kamelen op voor de tocht terug!

Om 6:00 uur ging de wekker na, zo eerlijk mogen we wel zijn, een koude nacht, ondanks de vele dekens. Ook het feit dat ik tegen 3en ‘s nachts wakker werd met een overvolle blaas hielp niet mee. Met tegenzin sprintte ik, enkel in mijn onderbroek en pyjama shirtje, mijn tent uit naar de wc’s, maar onderweg werd ik abrupt tegengehouden door de nog mooiere en helderdere sterrenhemel als in de avond, onbeschrijflijk.

Mijn aandacht ging uit naar de sterrenhemel, niet meer denkend aan de weerzinwekkende kou of mijn stekende blaas. Toch zette ik mijn sprint voort, want het was niet meer te houden!

De terug heel langzaam lopend om, voor het gevoel, iedere ster eens goed te bekijken, om vervolgens voldaan mijn warme, zo voelde het tenminste even, bedje in te duiken.

Even later ging het wekkertje van mijn ernstig lege telefoon, die nergens op te laden is. Mijn kleding zorgvuldig laagje voor laagje aantrekkend, na enkele diepe zuchten, ontmoetten iedereen elkaar weer in de centrale ruimte, wachtende op onze kamelen.

Een (Marokkaans) momentje later, wat het verkleinwoord niet waard want we stonden echt kou te lijden, konden we onze tocht terug beginnen!

Langs dezelfde imponerende zandduinen in het donker, terwijl de zon langzaamaan straal voor straal haar gloed laat schijnen over de westelijke Sahara. Het is wederom een lust voor het oog, ik kan niet anders zeggen. Bijzondere momenten die je niet zomaar vergeet, mede door de hele sfeer in de groep, en het samen genieten, maar ook lijden.

Bij de echte zonsopgang namen we een momentje van rust, van stilte, van ademloos kijken, 100% terecht.

Snel daarna, gelukkig, is onze tocht van een goed uur weer volbracht, voel ik me wederom dermate bekneld dat ik me afvraag of het überhaupt nog mogelijk is voor mijn ouders om opa en oma te worden, maar mogen we lekker ontbijten in het lokale hotelletje.

We nemen afscheid van het gouden zand en zetten koers op Marrakech. Geen misselijke tocht van een goede 10 tot 12 uur reizen.

Het geeft mij maar wat tijd, kijkende naar het weer veranderende landschap, dit verhaal te schrijven met de laatste procenten van de batterij van mijn telefoon.

Zoals jullie al lazen in het vorige verhaal, mijn tweede reis vol hoogtepunten in cultureel gezien enorm diverse gebieden op onze wonderlijke aardbol zit er zo goed als op, wat vliegt de tijd toch...

Ik hoop oprecht dat jullie ook maar een paar procentjes van mijn leven, mijn enthousiasme en mijn geluk hebben mij kunnen krijgen, want dan weet ik dat jullie met plezier mijn reis hebben gevolgd!

Reizen zal ik altijd blijven doen, en ik kan dan ook niets anders zeggen dan:

Tot snel en bedankt ❤️

Liefs,

mij

P.S.

Iemand nog tips/aanraders voor mooie stedentripjes, culturele bestemmingen, of rondreizen in het hart van de natuur? Ik ben benieuwd naar alles!