Rode rotsen, Disneyland voor volwassenen en het land van Hades

Rode rotsen, Disneyland voor volwassenen en het land van Hades. Wat moet je daar nu weer mee als titel? Daar kom je de komende paar minuten achter!

Vanaf Lake Powell, hoog in de staat Arizona, tegen de grens met Utah aan, wordt het weer tijd om via datzelfde Utah weer richting het westen door te reizen, want daar is nog zo veel te zien, te ontdekken, te ervaren.

Wil jij een knuffel van ons vriendje die we ontmoette onderweg?

Langs kleine dorpjes en weidse landschappen komen we langzaamaan in de buurt van de volgende canyon in een reeks, Bryce Canyon. De omgeving wat beetje bij beetje rossiger, roodachtig, en uiteindelijk echt rood. De rotsen worden duidelijker, grootser en bijzonderder. De Bryce Canyon kent een aanrijroute als de spanningsopbouw van een goede thriller: je voelt het komen, meer en meer, je weet niet wanneer het komt, en ineens... ineens is het er.

Rode rotsen van de Bryce Canyon

Het is een mooie omgeving zelf te ontdekken met je huurauto. Diverse toppen sieren deze canyon, toppen waar de uitzichten divers en adembenemend zijn. Opvallend, en vooral heel treurig te zien waren de bosbranden die dit gebied teisterde dit jaar. Daar waar Californië jaarlijks getroffen wordt door deze natuurrampen, is dit iets nieuws in deze regio. 

No words needed 

Ik weet niet of het duidelijk was hoe immens de Grand Canyon was? Nogmaals: onwerkelijk. Ik moet daar wel aan toevoegen dat ik de Bryce Canyon iets heel eigens vond hebben, iets speciaals, iets wat eigenlijk niet zo goed met woorden uit te drukken is. Het was simpelweg een gevoel, een gevoel dat ik nu, bijna 5 jaar naar dato, precies weer zo voel nu ik foto's zie. Ik was spontaan verliefd. In die zin was dit dan wellicht mijn eerste liefde. 😉

Zijn we weer

Een overnachting nabij deze rode gigant verder, was het tijd voor een van de stops die iedereen kent. Of het het nu is van de talloze films, de extravagante hotels, de oneindige gokmogelijkheden, is simpelweg door de naam, iedereen kan zich direct een beeld vormen van Las Vegas. Hier ligt ook de kracht, het is een speciale plek, een irreële wereld, maar ook een kwetsbare. Door al het toerisme van de laatste jaren neemt de gokindustrie af. De echte gokkers maken plaats voor jolige vriendengroepen, stelletjes en reislustige families, stuk voor stuk niet de personen die gaan zorgen voor de omzet die men nodig heeft, en dus staat Las Vegas in brand: letterlijk door alle extreme shows, figuurlijk door het simpele gebrek aan cash.

Yes baby, it's Vegas

Tot zover de economische beschouwingen. Deze stad is totaal over de top, vanaf ons hotel Tropicana, dat ik kan omschrijven als het typische hotel uit de films, lopen me linea recta de Strip op. Tropicana ligt op het kruispunt met 4 hotels waar men samen duizenden en duizenden mensen kan faciliteren, samen met hotels als New York New York en The Excalibur. 

Even de reis gefinancierd 

Groepsleider Fama Sr. leidde ons langs de mooiste plekken: de piramides van hotel Luxor, in de achtbaan dwars door New York, romantisch onder Eiffeltoren in Parijs en op het San Marco plein van Venetië, het Romeinse Caesar Palace en statige Bellagio, om Treasure Island niet te vergeten. Het is allemaal even nep, maar toch levensecht en daardoor indrukwekkend. 

Ici, c'est Paris... Of toch nie...

Romantiek in Venetië  

De avond brengen we door op de Hop On Hop Off bus. Een urenlange trip met stops langs alle hoogtepuntjes van Las Vegas, van de Strip tot Fremont Street (Downtown Las Vegas), maar ook langs straatjes net buiten de bekende wegen. Hier blijkt dat er ook een leefbaar Vegas is, maar dat ook daar nog dingen gebeuren die wij niet scharen onder "normale gang van zaken". Denk hierbij aan een levensgrote hond van afval, die op de "woof, woof" van het nummer "Who let the dogs out" enorme vlammen produceert met zijn vlammenwerpers, de uitstraling van de vuilnisbelt. 

We zien de meest spectaculaire shows deze avond, dit alles bij verschillende hotels (zie een van de video's onder het kopje "Video's" en dan "Verenigde staten 2015"). Onze gids, een jonge meid, geen plakplaatje, wel razend enthousiast en een schat van een mens, vertelde ons van alles en was op alles voorbereid. Zo ook voor regen. Regen? Ja, regen. Nu durf ik na ons bezoekje aan Phoenix nooit meer te zeggen dat het niet gaat regenen, maar de kans op regen in Las Vegas, met een avondtemperatuur van 35 graden Celsius, is al helemaal nihil toch? Dat klopt, en tóch voelde we een druppel. Een druppel? Ja, een druppel. Genoeg aanleiding om de poncho's uit de kast te trekken! Zaten we dan, stelletje nuchtere Hollanders in Las Vegas, met verplichte poncho's aan met 35 graden en 3 druppeltjes regen.

Toch was het een ervaring, net als mijn (bijna) moment of fame. Ik kreeg een vraag ten aanzien van de hele bus, een vraag hoe ik hier terecht kwam en wat mijn dromen waren, en wat Las Vegas daarin betekende. Onze lieftallige gids kwam naar me toe. Ik zag de de microfoon op mij afkomen, langzaam, maar toch nog wel sneller dan ik hoopte. Razendsnel kwam er een antwoord in me op, wat zeg ik, een grandioos antwoord. Daar was mijn moment, de microfoon bij mijn mond, dit was het moment dat iedereen versteld zou staan van deze filosofische jongeman, die hiermee zijn kansen in de VS tot een maximum zou brengen, en toen, toen deden mijn lippen simpelweg niet wat mijn hersenen zich bedacht hadden. Vette pech, toch maar doorstuderen. 

Ander hoogtepuntje was toch wel Fremont Street, de voormalige Strip van Las Vegas. Ik vind het werkelijk waanzinnig te bedenken dat er in de jaren 20 en 30 al zulke hotels waren voor de elite der elite. Vandaag de dag nog steeds een trekpleister door haar authentieke karakter en de daarbij horende charmes. 

Fremont Street heeft zijn charmes niet verloren

Het lijkt me duidelijk, Las Vegas is het Disneyland voor volwassenen. 

2 dagen Las Vegas geeft de indrukken van 2 hele weken. Het is daarom maar goed dat ons volgende stop eentje is met doodse stilte... Death Valley.
Death Valley National Park is een bijzonder stukje Amerika. Een stuk waar vroegere pioniers huis weg vonden, en ik kan je vertellen, het is niet voor te stellen. Wat een hitte, wat een gortdroge grond, wat een treurige bedoeling, maar daarom des te bijzonderder.

Bloedheet, gortdroog, maar geologisch razend interessant. 

Het is een dal, 86 meter onder zeespiegel. Het dal kreeg zijn naam in 1849 van immigranten die de vallei wilden oversteken op weg naar een vindplaats van goud. Enkele goudzoekers raakten de weg kwijt en vreesden te zullen omkomen, hetgeen gebeurde. Het geeft wel aan dat er ondanks de omstandigheden, er kostbare grondstoffen te vinden zijn. 

Sinds 1993 officieel een National Park, en terecht!

Een overnachting in een motel in het kleine Beatty waar de populatie veelal bestaat uit deze...

..."vrienden".

Bijzonder bij dit Beatty, waar men veelal leeft van het sleutelen aan auto's en een verdwaalde gokkast, is dat er het niet bekende maar des te interessantere Ghost Town. Dit is een dorpje dat echt daar heeft bestaan, daar waar de resten nog steeds te zien van zijn. Verder zijn er kunstenaars die er het een en ander aan uitingen hebben laten zien...

...zowel ten behoeve van het beeld van "Ghost Town"

...als in duurzaamheid, het huis der flessen.

Death Valley kent rijkdommen, maar het voelt op momenten aan als een hel, als het land van Hades. 

Onze reis vervolgd zich na een roerige nacht waarbij onze "vrienden" ons veelal wakker hielden, op de harde, muffe bedden van dit typische motelletje, richting de fabelachtige omgeving van Mammoth Lakes. Op naar de volgende verhalen!

Onder de fotopagina zijn nog meer foto's te zien!