Zuidelijk Bolivia 🇧🇴

Hola chicos! 

Zoals jullie al lazen ben ik enkele dagen aan het rondtrekken in het zuiden der Bolivia! Hierbij komen met name direct de onwerkelijke zoutvlaktes in gedachten, maar er is zo veel meer! 

Vol inspiratie op de mooiste plekjes is dit verhaal weer geschreven. Jullie reizen echt met me mee!

Goed, na een best relaxte nachtbus (wellicht werd dat idee versterkt omdat het busstation in La Paz een grote choatische bende is, echter wel in een mooi old school gebouw) kwamen we ‘s ochtends vroeg in Uyuni aan, een toeristisch, en zeker wel gezellig ogend plaatsje in the middle of nowhere, maar het is de gateway naar de zoutvlaktes! 

Wat uurtjes gespendeerd in een koffietentje, gewoon beetje relaxen, wat ontbijten, je kent het wel, voordat we rond 11en daadwerkelijk op stap gingen! Of nou ja, iets later... Lang lang lang verhaal waar ik makkelijk mijn frustratie in zou kunnen uiten en alinea’s vol zou kunnen schrijven, maar dat doen we lekker niet! Het mooie overtreft altijd het lelijke! 

Deze 3 dagen zullen Loes en ik doorbrengen met een Duits stel. “Bah” hoor ik jullie al denken, wellicht terecht, maar zij bewezen maar weer eens het tegendeel, want als groep van 4, samen met een gezellige en enthousiaste gids, hebben we de grootste lol! 

Trouwens zegt nationaliteit met reizen vrij weinig, want als je eenmaal de stap zet de wereld te verkennen, ben je open-minded en sociaal! 

Goed, op stap dus! Na het bekijken van het proces der zoutproductie aan het ultieme begin van de zoutvlaktes en wat winkelen bij deze toeristische stop gaan we dan echt naar het doel van de dag, de zoutvlaktes! 

De zoutvlaktes zijn bekend om haar gebrek aan horizon, en niets was minder waar! Het is zo leuk daarmee te spelen! Ook het weer speelde weer een goede rol, met veel zon, maar ook prachtige wolkenpakken! 

Eerste stop was halfway de zoutvlakte, dat van origine een meer was van dik 12 vierkante kilometer, wat bekend is van de Dakar race! Een mooi monument en de typische vlaggen die wapperen in de sterke wind sieren deze stop! Een leuke onderbreking, met veel drukte. 

Hierna rijden we weer kilometers door over deze half natte, half droge vlakte, die langzaamaan droger en droger wordt en zie daar, het perfecte plekje om wat te spelen met het optische effect van het ontbreken van een horizon! En dat is echt leuk! Met zijn 2en, met zijn 4tjes, alles kon en onze gids was razend enthousiast en kwam met allerlei ideetjes! Kijk de verdere foto’s maar na in het fotoalbum! 

Vervolgens weer kilometers verder richting het uiteinde van de zoutvlakte, met name bekend om haar wonderlijke weerspiegeling in het kleine laagje water over de gekristalliseerde zoutlaag. Het waaide hard vandaag, dus perfecte weerspiegeling was lastig, maar zeker wat mooie plaatjes kunnen schieten!

Wederom kwam onze gids met een innovatief ideetje: een video rondom ons 4tjes, waarbij diverse poses aan moeten nemen. Het was zo leuk te doen, nog grappiger terug te zien, en de wisselende uitzichten zijn waanzinnig! Kijk in het videoalbum! 

Last but not least wachten we af tot de fascinerende zonsondergang, waarbij je heerlijk weg kan dromen... 💭 Ware het niet dat het kouder en kouder werd en ik geen sweater of vest extra in mijn kleine backpack had gegooid en daardoor stiekem best wel wat kou stond te leiden tijdens het ademloze maat klappertandende genieten! 

De zon was achter de bergen verdwenen, de duisternis trad toe, en wij traden binnen in ons ware zoutpaleisje, een hotel gebouwd met als belangrijkste bouwsteen zout! Na warme drankjes, een lekkere maaltijd en veel gepraat en gelach maar snel het bedje in want de wekker ging als vroeg, of 5:00 uur nog best schappelijk?

Spoiler: nee dat is het niet. Wel de moeite waard voor een prachtige zonsopkomst die we schitterend zagen onder het genot van, ik moet zeggen, echt een lekker ontbijtje!

We gaan snel weer de jeep ik en vervolgen onze reis door zuidelijk Bolivia, een land dat mij keer op keer blijft verbazen. De landschappen zijn zo divers en door de dag heen wisselt het continu! 

Een stop in Julaca, een dorpje, of beter gezegd wat huisje langs een spoorlijn, wat schitterend zou kunnen dienen als filmset, maar om er echt te wonen... het is een bergachtig woestijnlandschap, met verder niets. 

Zoals ik al zei veranderen de landschappen snel en voor we het door hebben rijden we langs waanzinnige rotsformaties om te stoppen in Lama Paradise, een groene vallei tussen de rotsen en groene bergen, daar waar je enkel het geraas van de lama’s en hoogstens je eigen voetstappen hoort door het, soms ietwat moerassige, gras. 

Voor degene onder jullie die zich afvroegen hoe ik mijn blogs schrijf, bij deze! 

Tussendoor nog even een andere jeep op gang helpen door wat aanduwen en we scheuren door over de zandwegen!

Langzaamaan gaan we de hoogte in, metertje voor metertje en trekken we door de diverse verschillende woestijnen, de rood/bruin en de grijs getinte zijn het duidelijkst. We passeren bijzondere stukken berg in diverse kleuren, om vervolgens langs willekeurig rondgeslingerde rotsen te rijden. Wellicht wel zo mooi omdat het juist zo willekeurig is, en niet door ons strak gestructureerd. Dit alles door de aardbeving en bijbehorende opkomende lava van 3 jaar geleden. 

Op de hoogste vlaktes vinden we de flamingo’s in de rode lagunes, wat een rustgevend en wonderlijk plaatje! 

Hierna echter komt de echte schoonheid der natuur, alsof je letterlijk een plaatje uit de mooiste natuurboeken bekijkt, alleen dan in real life, het leeft recht voor je! 

Ik ga het niet proberen te omschrijven, want iedere woord dat ik schrijf doet de schoonheid van dit moment op deze plaats tekort. Bekijk de foto’s en probeer je in te leven 💭

Een lunch op deze zelfde plek vol heerlijke lokale producten maakt het plaatje helemaal af!

De middag vervolgen we naar de nog hogere woestijnen, grenzend aan de grens met Chili! 

Schitterende lagunes vol leven, afgewisseld met dode maar prachtige woestijnbeelden! 

Het hele gebeuren dat echt aan als een safari, met zijn allen lekker in de jeep aan het genieten! 

We eindigen de dag op 5000 meter hoogte, waar we de geisers van de vulkaan bekijken! Zo langs de geisers en borreltje prutjes, tussen de rotsen door, met wonderlijke rode en gele kleuren, heb je het gevoel ergens buiten de aarde te vertoeven. Het doet allemaal wat onwerkelijk aan.  

Daarna naar onze laatste stop, gelegen aan de voet van een andere vulkaan, direct bij de natural hotsprings. Na een goede maaltijd snel de hotsprings in! Snel werd het donkerder en donkerder, en gaten in het wolkenpak toonde de schoonheid van de sterrenhemel. Op de rand hangend in de hotsprings, met een fijn drankje, kijkend naar de de oneindigheid van sterren, leverde dat wat filosofische gesprekjes op met mijn reismaatje Loes, heel interessant!

Urenlang vertoefde we daar en Australische vrienden die we leerde kennen in La Paz met de Death Road kwamen we hier, op dit plekje, in de hotsprings, weer tegen! Wat een toeval, wat een gezelligheid! 

Goed, na een uur of 3 in de hotsprings was het tegen 11en (gokte ik, geen idee zonder horloge, telefoon of whatever) tijd om terug te gaan naar ons hostel, waar iedereen al in totale rust was. 

Klinkt als end of the story of today, right? Maar deze zin doet vermoeden dat dat niet zo is, right? Precies dat. Want de terugweg, in een klein dorpje, in het pikkedonker (voor de duidelijkheid, in Nederland kennen we een echt donker door alle lichten) zonder enige vorm van licht, met handdoekje om (koud!) en kleertjes in de hand, is geen optimale situatie, maar wel eentje om niet te vergeten! We navigeerde op een enkele jeep die met lichten aan, op zoek naar de soort van weg richting het hostel, half vallend over losse stenen en rotsen, en vonden het uiteindelijk! 

Dat was stap 1, nu stap 2, want ja, in een hostel waar enkel het licht van de badkamers het doet, want verder is er nauwelijks elektriciteit (enkel zonne-energie) is het in het donker waarbij ogen open of ogen dicht geen verschil maakt, wetende dat er afstapjes zijn, maar niet waar, is de weg naar de juiste kamer vinden ook nog wel een puntje. Maar, eind goed, al goed, na veel gelach en ge-sssst (weet niet of dat goed Nederlands is, maar jullie snappen me zeker en vast) hebben we het overleefd, zelfs zonder onder Duitse vrienden wakker te maken! 

Buenos noches! 🌙⭐️ 

De dag erna was het nog steeds beetje lachen erover maar ook het besef dat dit alweer de laatste dag van deze mooie tour was, waarbij we bij de Chileense grens gedag zeggen van onze Duitse vrienden, zij vervolgen hun weg door Chili. 

We bezoeken nog de Dali Desert en het schitterende groene meer, dat nu niet groen was. Reden hiervoor is dat er te weinig wind was zo in de vroege ochtend, waardoor de diverse mineralen niet mengen en je de wonderlijke groene kleur niet krijgt. Wanneer het weer de juiste waarden aanneemt is deze regio buitenaards, met een kokend, giftig en groen meer als hoogtepunt. 

We zitten hier wel bij de zuidelijkste uithoek van Bolivia, met de grenzen met Chili en Argentinië binnen het zicht. Eerlijk gezegd is mijn gevoel van locatie en richting verdwenen nu! 

Na het soepel laten verlopen van het passeren van de Chileense grens voor onze Duitse vrienden, gingen Loes en ik met onze gids de 7 uur durende weg terug naar Uyuni beginnen, met nog genoeg mooie stops en een fijne lunch in een klein dorpje in een van de Lama paradijsjes zoals eerder benoemd! 

Onderweg weer iemand verder geholpen, dit keer met het vervangen van een lekke band. Afkloppen dat wij geen problemen hadden! 

We eindigden bij het oude treinen kerkhof, daar waar vroeger het handelspunt van het zout en de mineralen tussen Bolivia en Chili was! Leuk om te zien, mooie verhalen van onze gids!

Eenmaal in Uyuni nog genoten van de laatste zonnestralen en goed gegeten voordat we maar weer eens een nachtbus pakken, dit keer richting Sucre, de Witte Stad!

Goed, een nachtbus, opzich een ideaal systeem. Je loopt geen dagen mis door reistijden en je kan er prima wat in slapen, in het geval dat je niet met angst de bus in stapt... 

Want, ja, angst was er wel degelijk, althans bij Loes, ik ben de man natuurlijk!...

Nee, zonder dollen, op dit busstation, oftewel een straat met allerlei kantoortjes van busmaatschappijen, en de ene oude bus na de andere. Je hoopt dan op het beste en zoekt naar de juiste busmaatschappij, in ons geval “6 de October”. 

Saillant detail, alle busmaatschappijen zijn vernoemd naar bijzondere historische data. 

“6 de October” stond goed aangeschreven en achteraf was er ook niks mis mee, maar met de talrijke busongelukken in Bolivia laatste maanden en het aanzicht op een bus waarvan je het idee hebt dat Uyuni uitkomen al een prestatie is, was het gevoel toch niet zo relax als dat ik dit nu achteraf, in het zonnetje, met een kopje koffie in het mooie Sucre schrijf.

Ook het kantoor, soort van dan, gaf een niet al te hoopvol gevoel eerlijk gezegd. 

Maar, zoals ik al zei, het viel alleszins mee! De rit was relax, geen gekke situaties, en zelfs een stop midden in de nacht voor een plaspauze onder de sterrenhemel, voor mij heel aangenaam gezien mijn kleine blaas, oeps... 

We kwamen echter wel weer op een onorthodoxe tijd aan in Sucre, half 5 in de ochtend, ruim voor op schema. Als er dan toch een puntje is te benoemen is dat je je afvraagt in hoeverre het mogelijk is veel harder dan te hard te rijden, maar veilig voelde ik me wel!

Nu paar later, zoals vermeld, aan een koffietje in het zonnige Sucre, wat op eerste aanzicht een schitterende stad is! 

2 daagjes hier genieten, om vervolgens via La Paz weer Peru in te reizen richting Cuzco, nabij de welbekende Machu Picchu! 

Vanaf hier zeg ik jullie weer gedag, en tot snel! 💋

Met de groetjes van gids Lucio! 🇧🇴📸