Medellín en omgeving

Hallo vriendjes en vriendinnetjes!

(Lees: Hallo vriendjes ... adempauze ... en vriendiiiiinnetjes)

Medellín

Ik eindige mijn laatste blog vlak voor de laatste avond in Salento, eentje die uiterst gezellig was met waanzinnig eten, enorme (en ook enorm smakelijke) cocktails en veel gelach!  

Dag erna was een typisch reisdagje, maar zonder haast. ‘s ochtends voor het ontbijt zelf even tickets voor de bus naar Pereira gehaald, naast Armenia de grote stad in de buurt waarvandaan bussen naar Medellín vertrekken, zo kon Niek nog even pitten (wat lang geen gekke gedachte was maar ik was alweer (te) vroeg klaar wakker). Beetje hangen en relaxen in de ochtend, een kop koffie en lunch gehaald bij ons favoriete ontbijttentje, waar we de avond ervoor ons ook kostelijk vermaakte met de bovengenoemde cocktails, voordat we om 12:00 uur de bus namen.

Een overvol busje naar Pereira, een snelle overstap, om daarna in een luxe, ruime en slechts halfvolle bus! 

Het is maar goed dat de bus comfortabel was (op de wc bezoekjes na, waar je door die cabine geslingerd wordt) want de reis leek eindeloos! 9 uur hebben we er uiteindelijk over gedaan, terwijl 5 uur de standaard is... 

De smalle bergwegen, met veel oponthoud door wegwerkzaamheden waren de reden hiervan. Goed, wat gevloek, maar ook gelach, verder waren we dan toch in Medellín! 

Direct, na onze spullen bij ons hostel, wat heerlijk centraal in de gezelligheid gelegen is, gedropt te hebben, de stad in! Lekker hapje eten en drankjes doen in het hart van Medellín. Het zal jullie niet verbazen dat ook op een dinsdagavond het gezellig druk is met zoveel verscheidenheid aan mensen! 

Tussendoor werden we nog even aangehouden, doorzocht en gefouilleerd door de politie, die hier op iedere hoek van de straat staan de patrouilleren. Dit zijn de momentjes waar je, met veel pech, je verblijf in Colombia ongewenst flink kan verlengen... 

Een ervaring rijker! Om dat kracht bij te zetten nemen we daar nog maar een biertje op! 

De dag erna onze tijd hier ingepland, en er zijn een aantal spectaculaire dingetjes te doen! Daar lezen jullie later meer over! Deze dag was met name de buitenwijken meer in d.m.v. de kabelbanen, net als in bijvoorbeeld La Paz waar ik ben geweest. Medellín ligt dan ook net zo schitterend in het dal tussen de heuvels en bergen, maar is aanzienlijk groter met meer dan 3 miljoen (officiële) inwoners.

Het metro en kabelbaan systeem loopt vlekkeloos in elkaar over, een goed werkend systeem, zeker voor Colombiaanse begrippen. Medellín is de enige stad met een dergelijke infrastructuur. 

Wanneer je in de wijken buiten de populaire gebieden komt merk je dat ook hier de standaard kwaliteit van leven niet erg hoog ligt. 

Toch zijn de mensen er oprecht vrolijk, zie je overal kinderen spelen en kijken ze je niet aan, zoals in sommige andere plekken wel degelijk het geval is, als die arrogante toerist, maar ze vinden het mooi dat je er bent. 

Een typische lunch, Bajeto Paisa, met een geweldig uitzicht, en een wandeling door het waanzinnig grote en uitgestrekte Arvi Park, wat meer naar “onze” natuur neigt, maar dan dichter bebost, en de middag vliegt voorbij. 

De metro terug was al net zo druk als de heenweg, maar het gaat wel lekker vlot. Eenmaal terug bij onze hippe wijk Poblado worden we verwelkomt door regen, regen en nog eens regen. We duiken snel een klein winkeltje in, dachten we... even verder kijkend zien we een waanzinnige winkel waar werkelijk alles te koop is! Van speelgoed met voor ons jeugdnostalgie tot de meest vette stereoinstallaties, om te eindigen in de slijterij met de beroemde Colombiaanse rummen! 

Door de lichte motregen lopen we een uur later (ja, echt een uur, wat een winkel!) door en schuilen nog maar eens onder het genot van een goede bak Colombiaanse koffie. Daar besloten we, wonder boven wonder, vanavond naar het stadion te gaan! 

Deze avond speelt Atletico Nacional, misschien de grootste club van het land en enkele malen winnaar van de bekende Copa Libertadores (de Champions League van Zuid-Amerika), thuis tegen Deportivo Cali op de eerste speeldag van het nieuwe voetbalseizoen. 

Bij het stadion aangekomen is het je ogen uitkijken en zoeken naar de juiste tickets. Uiteindelijk via via bij wat vriendelijke locals terecht gekomen en via seizoenkaarten naar binnen aan de zuid zijde van het stadion, achter het doel, tussen de typische Zuid-Amerikaanse trommels, vlaggen en linten. 

Wat een passie hebben de mensen hier! Op de trappen de tribune op is mijn al in enorme getale aan het zingen, onder leiding van bijna een orkest aan instrumenten. Wanneer zei eenmaal daadwerkelijk de tribune betreden barst het helemaal los! 

Het stadion had nog aardig wat lege plekken, maar desondanks zat er wel gewoon een kleine 30.000 man op de tribunes van dit bijzondere stadion, met schitterende ligging en een prachtig uitzicht op buitenwijken van de stad in de bergen. 

Kort over de wedstrijd, deze eindigde in een 2-2 gelijkspel nadat de bezoekers eerst nog, met dank aan de doelman van de thuisploeg, op een 0-2 voorsprong was gekomen. Je ziet aan alles dat Atletico Nacional de topclub is, druk vooruit, willen voetballen, maar helaas ook nog steeds met de nodige foutjes in hun riskante opbouw, er gebeurd i.i.g. meer dan voldoende! Een wereldgoal voor rust leidde de comeback tot de gelijkmaker na rust in. Mo Allach, als je meeleest, die nummer 4 en nummer 10 moet je eens polsen, dat zijn fijne spelers! 

Na de wedstrijd verlaten we in de massa het stadion om terug te keren naar onze gezellige wijk en, op zijn Zuid-Amerikaans, lekker laat nog aan wat lekkere hapjes en drankjes gaan. We maken het niet te gek, want de dag erna staat er wat geweldigs in de planning! 

De vraag is, wat is dat geweldige dan? 

Wie heeft er niet wel eens gedroomd van het vliegen boven een overweldigende stad in het dal van de mooie groene bergen? Wij wel, dus we besloten dat nu maar eens werkelijkheid te laten worden, wij zijn gaan paragliden boven Medellín! 

Zoals wel vaker met al die bijzondere belevenissen is het simpelweg niet goed uit te drukken met woorden, maar geloof me, het is zo’n onwerkelijk gevoel! 

Het scheelt natuurlijk dat ik helemaal geen last heb van hoogtevrees... (#weldus) maar dat vervloog snel en een ontspannen gevoel, neigend naar ultiem genot, kwam daarvoor in de plaats. Ik kan niet wachten om thuis de beelden van de GoPro te kunnen bekijken! 

We gaan terug naar het centrum van Medellín, eten wat, en gaan op weg naar Guatapé, het kleurrijkste dorpje van Colombia! 

Guatapé

We trotseren weer in wind gedurende onze wandeling naar het metrostation, in de propvolle metro zelf en van het metrostation naar de bus terminal, om vanaf daar naar Guatapé af te reizen. 

Die avond zien we direct al het knusse en gezellige van dit stadje, dat met een telkens met verschillende kleuren belichte kerk in de avond haar naam als kleurrijkste dorpje direct eer aandoet! 

Wat volgt is een goede avond op de 5e verdieping met een verre van slecht uitzicht op het centrale plein. Salud!

Relaxt wakker wordend en wat rondwandelend richting wat leuke ontbijttentjes vallen de intense kleuren pas echt op! Wat een vrolijkheid! 

Naast alle kleuren zijn er ook honderden verschillende afbeeldingen te zien op de huisjes, steeds weer wat anders! Verder heeft de stad ook veel groen, met de meest exotische en kleurrijke bloemen! 

We wandelen rond en bewonderen hetgeen wat we zien, voordat we richting een ander hoogtepuntje van de regio gaan: La Piedra el Peñol.

La Piedra el Peñol is de van verre ziende rots tussen de dorpjes El Peñol en Guatapé in. Je kan deze rots beklimmen door de 720 treden van de trappen, die het uiterlijke vertoon hebben van een ritssluiting, te overwinnen. 

Nogmaals, zo sportief als we zijn deden we dit en bovenaan wordt je verre van teleurgesteld, wat een uitzicht! Het klaarde langzaam meer en meer op en een biertje met mango (dat is eens wat anders) smaakt dan opperbest in het zonnetje op de top! 

Ook wij geloven eraan en gaan op de selfietour, bekijk ze allemaal gerust in het fotoalbum! #SHINEN

We dalen af en genieten nog even van een lunch met weids uitzicht voor we terugkeren naar Guatapé, om vanaf daar weer de bus te pakken terug naar Medellín, daar waar we nog een nachtje vertoeven. 

Nog even kort, de ritjes van en naar de rots zijn op zijn zachtst gezegd memorabel. De welbekende TukTuks kennen ze hier ook, en die chauffeurs zijn verre van bang. Het gebrek aan angst gecombineerd met abominabel slechte wegen levert een bijzondere ervaring op! 

Medellín

Terug in het bruisende Medellín checken we opnieuw in bij ons hostel, frissen ons op en gaan snel erop uit. Een (vega!) hapje eten bij een van de hipste tenten van de stad, verschillende biertjes proeven, om vervolgens naar een van de barren, dan wel clubs te gaan waar het merendeel toch local is, want dat beetje extra belevenis wil je natuurlijk meepikken hier! 

We besluiten naar Bendito Seas te gaan, een typisch Latijns-Amerikaanse bar waar we uiteraard ons helaas moeten schikken in Corona’s, hihi. Het stroomt langzaam maar zeker vol met veel leuke mensen, zo op het eerste gezicht dan. Ook wij vermaken ons meer en meer en kijken onze ogen uit naar het enthousiasme, de passie en met name de dansskills van de soepele Colombianen. Ook in een half lege tent, zoals in het begin van de avond, kunnen zij al helemaal in het ritme komen en helemaal los gaan. 

Naarmate de avond vordert wordt ik ten dans gevraagd door een van de meiden van een groep. Zo beleefd als ik ben ga ik daarin mee. Dat klinkt wellicht heel wat, wetende dat ik een vriendin heb, maar hier is het heel normaal even een dansje te doen met iedereen! Het leuke is dat zij het geweldig leuk vinden het jou te leren! 

We worden als snel daarna opgenomen in een leuke groep vrienden, waarvan enkelen nog een leuk woordje Engels kunnen, en met mijn woordje Spaans is er leuk contact en hebben we echt een topavond gehad met allen! Pluspuntje, ik ben weer een stapje verder in mijn danskunsten! 

De nacht duurde nog lang en het slapen was kort, het was het 100% waard. De laatste dag hadden we al rekening gehouden met een ietwat lome houding, dus stond enkel een wandeling door Comuna 13 op het programma. Metro erheen, in een hele andere wijk wederom terechtkomen, fijn stukje wandelen in het aangename zonnetje, metro terug. 

Nu denken jullie: “wat is er nu zo bijzonder aan ‘Comuna 13’?” 

Nou, Comuna 13 is de welbekende streetart graffiti wijk van Medellín, daar waar het echte zware leven zich afspeelde jaren en jaren geleden in de tijd van Pablo Escobar. Door de wijk heen wandelend kom je nog de mooiste, indrukwekkendste en leerzaamste graffiti kunsten tegen. In Medellín zijnde moet je dit meepakken! 

We gaan terug naar ons favorietje tentje van de avond ervoor voor een stevige lunch want deze avond reizen wij weer door, dit maal naar Santa Marta, aan de Carabisch kust van Colombia, per vliegtuig. 

Vol verwachting van de Caribische sfeer, de schitterende nationale parken en het nog betere weer schrijf ik dit nu in het vliegtuig. Ik, of wij, hoe je het graag ziet, zal, of zullen, snel weer wat laten horen van onze nieuwe avonturen!

Ciao mi amigos ❤️