Op naar het onontdekte Bolivia 🇧🇴

22 januari 2019 - La Paz, Bolivia

Hey luitjes, ben ik weer!

Mijn laatste avond in Arequipa sloten we gezamenlijk met de groep die we vormden in de Colca Canyon af met veel lekkernijen (Peruviaanse pizza specialiteiten, echt een aanrader!) en drankjes! Met name drankjes ook... #oeps

Hierbij moesten we helaas ook gedag zeggen tegen mijn Canadese vriend Laurent en Irina, zij vervolgen hun reis in andere richtingen. Maar, het mooie aan dit reizen is, zeg nooit gedag, maar tot ziens!

Enkele luttele uurtjes later zaten Loes en ik alweer in de bus richting Puno, gelegen aan het Titicacameer, het hoogste meer ter wereld.

Oh ja, Loes is een Nederlandse die ik enkele dagen geleden heb leren kennen en wij reizen samen door tot aan de zoutvlaktes in Bolivia, hartstikke leuk natuurlijk!

Onderweg hadden we het avontuur al weer binnen, want als je reist, krijg je avontuur, ook op de momenten dat het niet zo nodig is. In een verlaten busstation op zoek naar een toilet bijvoorbeeld. Allemaal nog niet zo heftig, maar als je dan in je beste Spaans de toiletten hebt gevonden, blijken ze afgezet met houten muurtjes, omdat het water is afgesloten... Maar goed, zo egoïstisch als wij Nederlanders zijn klommen we half over die muurtjes, zaklampjes van de telefoon aan, en in de stank maar even onze behoefte doen, we moesten nou eenmaal heel nodig.

Goed, dat was even een stompzinnig verhaaltje tussendoor dat ik nu even in deze eeuwig durende busreis naar Puno schrijf!

Back to business. We werden afgezet in Juliaca, van waar we vervolgens naar Puno gingen. Juliaca is een stad waarbij je in eerste instantie denkt aan een voormalige Sovjet Unie stad, maar naarmate je het centrum in komt, het meer richting een Aziatische stijl gaat, met immens veel verkeer, overal een drukte van mensen en overal winkeltjes en straatrestaurantjes. Interessant om te zien, blij daar niet te hoeven blijven.

Hierna volgt een klein uurtje rijden richting Puno, waar verkeersregels niet lijken te bestaan. Puno is op het eerste aanzicht, wanneer je uit de bergen de vallei aan het meer binnen rijd, een mooie stad. De ligging is schitterend, en dat maakt de stad. Eenmaal in de stad zelf geeft het een totaal ander beeld. Veel hoogbouw, en mensen kort op elkaar. Toch heeft de binnenstad toch zeker wel wat gezelligs, met veel leuke winkeltjes en eindeloos veel eettentjes! Stiekem toch beetje verliefd op Puno! Het is echter nauwelijks voor te stellen dat het prachtige ingerichte Arequipa (althans de binnenstad natuurlijk) in hetzelfde land ligt als deze gezellige maar ongeorganiseerde stad Puno. Het geeft een totaal andere energie. Het geeft nog maar weer eens de verschillen aan in dit grootse land met zo veel verscheidenheid!

Na een koffietje op terrasje, want ondanks dat we op bijna 4000 meter hoogte zitten is de zon de baas en is een temperatuur van 15 graden daarbij helemaal niet gek, op stap naar de Floating Islands!

De Floating Islands liggen in het Titicacameer. Het meer wat onder andere de grens vormt tussen Peru en Bolivia. We varen langs de eilandjes en gaan “aan land”. Een vreemd gevoel, want je merkt echt dat het drijft, en zo dik is die bodem nog niet eens! We ontmoeten de president Jonathan en gaan bij de mensen hun huisjes naar binnen. Onvoorstelbaar dat op een ruimte van nog geen 5 vierkante meter een gezin met 3 kinderen leeft...

Vervolgens een uitleg over het ontstaan van de Floating Islands van de president (met tolk) en daarna spelen we wat met de kinderen en koop ik een kleurrijk armbandje.

Het leukste moet nog komen. We stappen namelijk in de “Mercedes Benz” van de Floating Islands, althans zo noemen ze het zelf! De meest versierde boot brengt ons van het ene naar het andere eiland, met veel gezang en gespeel van de kinderen! Eenmaal daar nog wat rondgelopen, gepraat met de mensen en het besef maar weer eens hoe bevoorrecht wij zijn.

Om dat bevoorrechte weer eens te showen duiken we ‘s avonds met een groepje van 4 (nog een andere Nederlandse en Australiër) een pizzeria in en hebben fijne avond samen! Goede afsluiter (voorlopig) van Peru, want de dag erna steek ik de grens over naar Bolivia!

Na sinds tijden weer eens echt een fijn ontbijtje in Puno gaan we snel op pad richting Copacabana (nee niet die in Rio) een badplaatsje aan de Boliviaanse kant van het Titicacameer! De grensovergang was soepel en eenvoudig. Bus uit, bij de douane in Peru je vertrek stempeltje halen, grens over wandelen, bij de douane in Bolivia welkom stempeltje halen, bus in.

Copacabana is een gezellig toeristisch plaatsje met veel mensen op de been, zowel toeristen als locals. Het leuke aan Copacabana is, en dat geldt voor meer plekken in dit armste land in Zuid-Amerika, dat het wel knus en kneuterig blijft.

De sfeer is er heerlijk en ook het zonnetje maakt het heel aangenaam en dat nodigt snel uit voor wat sightseeing en daarna snel een koud biertje! Salud!

Aan het begin van de avond stappen we weer op de bus, dit maal reizen we door naar miljoenenstad La Paz. Op de weg van Copacabana vandaag valt des te meer op hoe schitterend de ligging is van deze badplaats, en met een schitterende zonsondergang duiken we weg achter de bergen.

Goed, met tussendoor een ferrie (al vraag je je af hoe ze het een ferrie durven te noemen, meer een stel planken tegen elkaar aan getimmerd) en vervolgens een flinke busreis komen we uiteindelijk laat in de avond aan in La Paz. De route is adembenemend. La Paz heeft een spectaculaire ligging in het dal en langs de rondwegen het dal inrijdend geven miljoenen lichtjes je een hemels gevoel!

Na een goede nachtrust, ook wel eens fijn, en een ochtendje geen gestress voor bussen, duiken we het hoogste coffeehouse ter wereld in, het hippe Cafe del Mundo! Een overheerlijk ontbijt wat diende als brunch maakte het vanaf het begin al een relaxte geslaagde dag! Wat winkelen op de vele markten, een wandel tour door het centrum en genieten van alle straatkunst, La Paz biedt het. Ook hier was het weer weer boven verwachting met volop zon, zon en zon!

Aan het eind van de middag, tegen zonsondergang, de Teleferico gepakt naar de hogere wijken van de stad. Vanaf hier heb je schitterende uitzichten en lijken de huizen wel vastgekleefd aan de canyon waarin deze stad ligt. Ook zie je de schitterende contrasten nog duidelijker tussen oude, mooie koloniale panden, de kerkjes en grootse palacio’s en de nieuwe kantoorgebouwen, en dit alles weggezet tegen de wonderlijke besneeuwde bergen op de achtergrond!

Je realiseert je dan eens te meer dat La Paz een van de meest bijzondere liggingen ter wereld heeft als miljoenenstad, op waanzinnige hoogte! Bedenk eens, het dal waarin deze stad ligt, ligt hoger dan 90% van onze Alpen!

Goed, een pittig Mexicaans eten als diner, dat gaat er bij ons beide heel goed in, en dat maakte de dat helemaal compleet. Alhoewel... we doken de skybar van ons Loki hostel in. Veel gezelligheid, schitterende uitzichten en ons Hollanders weer op de kaart gezet door Shakira te doen vervagen door een top duet te maken van “Whenever whenever” op de karaoke avond!

De avond ervoor maakte dat de dag erna het vroege opstaan voor het afdalen van de welbekende “Death Road” even zwaar was, maar 100% de moeite waard!

Het mooie aan, en helemaal op de maandag (of een doordeweekse dag), vroeg op pad zijn en door de stad heen rijden is dat je veel meer ziet. Je komt door de buitenwijken, ziet mensen winkeltjes openen, ziet mensen brood halen, ziet kindjes naar school lopen met het tasje op de rug.

Na klein uurtje zijn we bij het vertrekpunt van onze ruim 60 kilometer lange tocht, op 4700 meter. Een ontbijtje in de frisse buitenlucht, de kleding aan en vamosss!

Het weer was waanzinnig, volop zon op deze hoogte! We beginnen op het vernieuwde en nog begaanbare deel van de “Death Road”. Heerlijk relax je op volle snelheid laten gaan, ondertussen genieten van de waanzinnige uitzichten! Zo was het hele eerste deel wel zo’n beetje. Na een stop bij een klein dorpje, waarbij een klein kindje met autootjes aankwam zetten en ik het niet kon laten met hem samen te spelen, met als resultaat veel gelach en een knuffel, gingen we de daadwerkelijk “Death Road” op. Dit is het gedeelte dat in 1995 officieel is uitgeroepen tot gevaarlijkste weg ter wereld en daarom in 2007 (toen pas?!) echt gesloten werd voor vervoer. De rotsachtige bergen in het zonnetje maken hier plaats voor het regenwoud in, je zou het niet denken, de regen. Het is indrukwekkend deze weg te fietsen, en het is werkelijk onvoorstelbaar dat auto’s, vrachtwagens en bussen hier hun reis langs voerden... we zien de weg nauwelijks een auto breed smal worden, watervallen die over deze weg hun weg vervolgen of neerkletteren, en het ene na het andere kruis, waarbij vele verhalen volgden tijdens onze reis. Naarmate we dalen komen we de wolken uit en zien we langzaamaan meer en meer hoe waanzinnig de natuur is, en hoe ongelooflijk deze weg is. Het geeft een waanzinnige kick deze weg vol overgave af te dalen, omdat de indrukken immens zijn.

(Tip: Kijk de Top Gear Special van “The Death Road”)

Het laatste deel is het afdalen tot 1000 meter, 3700 meter lager dan ons startpunt! Hier schijnt de zon weer volop en heerst er tropische klamme warmte. Verre van erg! Het einde van deze dag staat in het teken van lekker eten en drinken, hangen in de hangmatten en zwemmen in het zwembad bij een lokaal hostel in het dal, te midden van de vrije natuur!

Na 2 fijne uurtjes moeten we helaas weer op pad richting La Paz, een rit van dik 3 uur! Tja, de Death Road was wellicht sneller geweest... 💭

De terugweg geeft ook weer uitzichten die onwerkelijk aandoen!

Ik ben wat kort en krachtig over deze tocht, maar het is onbeschrijfelijk. De foto’s en video’s in de desbetreffende mapjes geven slecht een fractie van de indrukken en kick die deze tocht gaf!

De avond valt snel tijdens onze terugweg en ‘s avonds duiken we de skybar van het hostel in. Wat eten, wat drinken en me proberen te meten met de Latinos op het gebied van dansen. Mission failed. In Colombia toch maar salsalesjes nemen!

Dat is nog eens een Blue Monday!

Dinsdag start weer relax met uitgebreid ontbijten bij Cafe del Mundo 🗺 en daarna de stad rond in de Telefericos! Helaas krijgen we vandaag te maken met de eerste echte regen, die op de Death Road niet meetellend, want daar duik je het tropisch regenwoud in. Je leeft hier werkelijk door de dag heen in verschillende klimaten!

Door het rondtrekken van de stad met de Telefericos kom je in de meest bijzondere buitenwijken, de buitenwijken die je je meer kan voorstellen wellicht bij een land als Bolivia. Regen, hagel en zware onweer teisterde ons terwijl we door deze wijken liepen, en de lokale bevolking zei zo nu en dan wat plagerigs (“Pas je op je haar vriend”) maar vriendelijk waren ze zeker!